Α. Για την παγκόσμια και ευρωπαϊκή κρίση
1.
Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, της
μεγαλύτερης από τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και μετά, όχι μόνο δεν
διαφαίνεται η διέξοδος απ’ αυτήν, αλλά αντίθετα την βλέπουμε να βαθαίνει
με την τεράστια διόγκωση του κρατικού χρέους και την κρίση της
Ευρωζώνης. Οι θριαμβολογίες για το «τέλος της ιστορίας» μετά την
κατάρρευση των εκφυλισμένων καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού», για
την οριστική επικράτηση του καπιταλισμού και για μια νέα εποχή διαρκούς
ανάπτυξης και ευημερίας έχουν αντικατασταθεί από την εντεινόμενη
αμφισβήτηση του καπιταλιστικού συστήματος σε όλο τον πλανήτη, από την
όλο και πιο βαθιά αμφισβήτηση και αναξιοπιστία των πολιτικών του
εκφραστών και από την αδυναμία τους να ελέγξουν τις εντεινόμενες
κρισιακές εκδηλώσεις. Η ασθενής ανάκαμψη των ΗΠΑ, οι εκρηκτικές
διαστάσεις του μεγαλύτερου στον κόσμο κρατικού χρέους της Ιαπωνίας,
κάνουν ιδιαίτερα εύθραυστες τις οικονομίες τους, κάτω απ’ την επιρροή
της ΕΕ που επιστρέφει στην ύφεση, σε μια περίοδο όπου και η Κίνα
αντιμετωπίζει καθίζηση των ρυθμών ανάπτυξης. Μετά την κατάρρευση του
παγκόσμιου ΑΕΠ το 2009 μια νέα βουτιά στην ύφεση εμφανίζεται και πάλι
απειλητική για το 2012.
Αποτυπώνεται έτσι ότι δεν έχουν επιλυθεί οι αντιφάσεις που διαπερνούν την καπιταλιστική παραγωγή, η αντιμετώπιση της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους, η υπερδιόγκωση της χρηματοπιστωτικής σφαίρας, οι σύγχρονες μορφές που παίρνουν οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί. Χαρακτηριστικό: η πτώση της βιομηχανικής παραγωγής σε αρκετές χώρες, η άνοδος των spreads στην Ιταλία και σε άλλες χώρες, η πιστοληπτική υποβάθμιση ισχυρών οικονομιών και τραπεζών, πιστοληπτική υποβάθμιση ακόμη και του ίδιου του μηχανισμού χρηματοπιστωτικής σταθερότητας της ΕΕ. Αιτία: τα συσσωρευμένα και απαξιωμένα κεφάλαια δεν βρίσκουν ακόμη διέξοδο σε κερδοφόρες επενδύσεις. Ενδεικτικό: η σχέση παγκόσμιου ΑΕΠ και παγκόσμιας αγοράς παραγώγων (εντός και εκτός χρηματιστηρίων) από 61,26 : 655,8 (σε τρις δολ.) το 2008, δηλ. από 1:10,7, ανέβηκε σε 64,2 : 790,6 το 2011, δηλ. σε 1:12,3 (στοιχεία BIS, HSBC). Η «φούσκα», επομένως, επεκτάθηκε, χωρίς να έχει αναδυθεί μια συνολική απάντηση εξόδου από την κρίση. Αυτό ενισχύει την τάση για βίαιη εκκαθάριση των απαξιωμένων κεφαλαίων με μαζικές χρεοκοπίες μεγάλων τραπεζών, επιχειρήσεων, ακόμη και κρατών, όπως η Ελλάδα. Οι υπερεθνικοί οργανισμοί του κεφαλαίου επιχειρούν να οργανώσουν την τάση για χρεοκοπία με πολύπλοκες διαδικασίες «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» (με μοντέλο την Ελλάδα), ενώ κινούνται σε συνέχεια της ίδιας αναποτελεσματικής πολιτικής, με γιγαντιαίες «ενέσεις» κρατικού ρευστού και εγγυήσεων (π.χ., για EFSF υπολογίζουν από 1,3 τρις έως 2 τρις ευρώ, τεράστιος δανεισμός των ιδιωτικών τραπεζών (489 δισ. ευρώ) από την ΕΚΤ). Καθόλου σίγουρο ότι θα πετύχουν, ενώ εάν το καταφέρουν, το μόνο που θα πετύχουν είναι μια ολιγόχρονη αναβολή του ξεσπάσματος μαζικών χρεοκοπιών. Η επιδείνωση της πραγματικής οικονομίας λειτουργεί σαν μηχανισμός μετάδοσης της κρίσης χρέους σε περισσότερες χώρες και υπονομεύει τα όποια σχέδια «διάσωσης» είχαν συμφωνηθεί («κουρέματα» κλπ) οξύνοντας τις αντιπαραθέσεις στα επιτελεία της άρχουσας τάξης. Η κρίση χρέους λειτουργεί ως συμπύκνωση συνολικότερων αντιφάσεων και κρισιακών τάσεων και αυτό προεξοφλούν και οι περιβόητες «αγορές».
2. Η
αναζήτηση διεξόδου από την κρίση αυτή στο έδαφος του καπιταλισμού
οξύνει όλες τις αντιθέσεις του παγκόσμιου καπιταλιστικού –
ιμπεριαλιστικού συστήματος. Με μια γιγαντιαία συγκέντρωση και
συγκεντροποίηση κεφαλαίων υπέρ των μεγαλύτερων και σε βάρος των
ασθενέστερων τραπεζών και επιχειρήσεων (π.χ., από πέντε μεγάλες σε δυο
επενδυτικές τράπεζες στις ΗΠΑ, ή εκτίναξη του κύκλου εργασιών και των
κερδών του ομίλου της Siemens, αντίστοιχα φαινόμενα, σε μικρότερη κλίμακα και εδώ). Με
την κλιμάκωση των ανταγωνισμών για την ανάδειξη του ισχυρότερου
διεθνούς νομίσματος ανάμεσα στο δολάριο, το ευρώ και το γιουάν, με τον
παραμερισμό του δολαρίου από τις συναλλαγές ανάμεσα σε Κίνα και Ιαπωνία,
με τους εμπορικούς πολέμους και τις μεθοδεύσεις για ανακατανομή των
σφαιρών επιρροής. Κι’ ακόμα με μια πλανητική ισοπεδωτική επίθεση ενάντια
στο σύνολο των κατακτήσεων και δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και των
λαών εδώ και πάνω από έναν αιώνα, με την αξιοποίηση της τεράστιας
διόγκωσης της ανεργίας για την συμπίεση μισθών και μεροκάματων, για την
κατεδάφιση ασφαλιστικών δικαιωμάτων, για ανατροπή κάθε δικαιώματος στη
δουλειά και της ίδιας της ιστορικής κατάκτησης του 8ωρου, για την
επιστροφή σε συνθήκες απόλυτης εργασιακής επισφάλειας και στον κοινωνικό
μεσαίωνα. Τέλος με την συστηματική υπονόμευση των
κυριαρχικών δικαιωμάτων των λαών, με αλλεπάλληλες στρατιωτικές
επεμβάσεις τύπου Ιράκ και Αφγανιστάν στο πρόσφατο παρελθόν και σαν αυτή
της Λιβύης στις μέρες μας, με κάθε είδους πολεμικές προετοιμασίες όπως η
εγκατάσταση της «αντιπυραυλικής ασπίδας» στην Ανατολική Ευρώπη και στην
Τουρκία, με την συμμετοχή και της Ελλάδας στους εγκληματικούς
ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς με αντιδραστικές συμμαχίες σαν αυτή ανάμεσα
στην Ελλάδα και το Ισραήλ και μάλιστα σε μια περίοδο με προετοιμασίες
για μια στρατιωτική επίθεση από ΗΠΑ – Ισραήλ κατά του Ιράν με εφιαλτικές
συνέπειες όχι μόνο για ολόκληρη την περιοχή αλλά και για την παγκόσμια
Ειρήνη. Και όλα αυτά σε μια εποχή όπου όπως δήλωνε πρόσφατα ο Χένρυ
Κίσινγκερ σε αγγλική ιστοσελίδα «Αν δεν ακούς τα τύμπανα του πολέμου θα
πρέπει να είσαι κουφός». Μια απειλή που μόνο οι αντιιμπεριαλιστικοί –
διεθνιστικοί αγώνες των λαών θα μπορούσαν να αποτρέψουν.
3.
Την ίδια στιγμή η ευρωζώνη βρίσκεται σε ανοιχτή κρίση. Σήμερα βλέπουμε
εκρηκτικά ενεργές όλες τις αντιφάσεις της νομισματικής και οικονομικής
αρχιτεκτονικής του ευρώ, στο έδαφος μιας δομικής καπιταλιστικής κρίσης. Η κρίση χρέους ιδιαίτερα στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου των περιβόητων PIIGS
(Πορτογαλία, Ιταλία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ισπανία) με υπ ‘αριθμό ένα
εξιλαστήριο θύμα των Ελλάδα αποτελεί ιδιαίτερη έκφραση του ανισόμετρου
και εκμεταλλευτικού χαρακτήρα της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Την
ίδια ώρα η επιδείνωση των οικονομικών δεδομένων της Γαλλίας μαζί με την
πιστοληπτική της υποβάθμιση δείχνει ότι η κρίση φτάνει και στον πυρήνα
της ευρωζώνης. Το ενδεχόμενο αποδιάρθρωσης της ευρωζώνης και του
συστήματος της ΟΝΕ είναι ενεργό. Απέναντι σε αυτό το πραγματικό
ενδεχόμενο έρχονται τα σχέδια για «δυο ευρωζώνες», για μια ΕΕ «πολλών
ταχυτήτων», σε αντιδραστική «οικονομική διακυβέρνηση» και σε μόνιμη,
«συνταγματική» λιτότητα εικοσαετίας, που να κατοχυρώνει την ηγεμονία της
Γερμανίας σε συμμαχία με γαλλικό και άλλους μικρότερους, ενώ
υποβαθμίζονται άλλες χώρες, ορισμένες και δραματικά (Ελλάδα κ.α.).Όμως
σε πείσμα των όσων λένε οι κυρίαρχες τάξεις στην πραγματικότητα ακόμη
και εάν εισακουστούν οι «σώφρονες» που μιλάνε για ευρωομόλογο ή για
αυξημένο συντονισμό και τότε ο αντιδραστικός αντιλαϊκός χαρακτήρας της
ΕΕ θα βαθύνει, εφόσον το τίμημα θα είναι η πλήρης δημοσιονομική
επιτήρηση και η τιμωρητική λιτότητα για όσους σχηματισμούς «αποκλίνουν».
Μόνο η ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ και η συνολική αντικαπιταλιστική
ανατροπή των πολιτικών του κεφαλαίου μπορεί πραγματικά να εγγυηθεί τη
σωτηρία των λαϊκών τάξεων.
4. Οι αποφάσεις της συνόδου κορυφής στις 9 Δεκέμβρη επιβεβαίωσαν και
τα αδιέξοδα της ΕΕ, με συμβολική στιγμή τους καυγάδες με τη Βρετανία,
αλλά και τη βαθιά αντιδραστική της μετάλλαξη. Οι προτάσεις για
συνταγματοποίηση της λιτότητας, για μείωση του χρέους κατά 5% κάθε
χρόνο, για πρωτοφανή επιτροπεία από την ευρωγραφειοκρατία, σημαίνουν
ακόμη μεγαλύτερη λιτότητα, ανεργία και ελαστική εργασία, αλλά και
κατάλυση κάθε έννοιας λαϊκής κυριαρχίας.
5.
Η πορεία αυτή θα οδηγήσει σε ένταση της επίθεσης του κεφαλαίου, σε
εκτίναξη της μαζικής εξαθλίωσης εργαζομένων, λαών και χωρών, σε όφελος
του πολυεθνικού – πολυκλαδικού κεφαλαίου σε κάθε χώρα και γενικά. Οδηγεί
σε πολιτική αντίδραση χωρίς προηγούμενο, η οποία αντανακλάται στις
«κυβερνήσεις τραπεζιτών». Σε νέα, απότομη όξυνση όλων των ανταγωνισμών.
Κομβική πλευρά είναι τα ακόμη πιο μεγάλα βήματα στη θωράκιση του
πολιτικού επιπέδου και της πλήρους περιφρόνησης της λαϊκής βούλησης,
όπως αποτυπώνεται στον υποχρεωτικό διορισμό τραπεζιτών ως πρωθυπουργών
σε Ιταλία και Ελλάδα.
6. Ο
κύκλος των αγώνων που ξεκίνησε με την εξέγερση της «Αραβικής Άνοιξης»
των λαών της Βόρειας Αφρικής παρ΄ όλες τις προσπάθειες για τον έλεγχο
και την ποδηγέτησή τους από τους ιμπεριαλιστές οδήγησε κατ’ αρχή στην
ανατροπή από δεκαετίες κυρίαρχων αντιδραστικών καθεστώτων. Η επιστροφή
του Αιγυπτιακού λαού με εκρηκτικό τόπο στο προσκήνιο ενάντια στο νέο
στρατοκρατικό καθεστώς δείχνει τη δυναμική που έχει το κίνημα αυτό.
Ταυτόχρονα οι εξεγέρσεις αυτές έδωσαν τον έναυσμα για αντίστοιχα
κινήματα σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο σε χώρες σαν την Ισπανία και την
Ελλάδα αλλά και στην ίδια τη Βρετανία όπου έγινε η πιο μεγάλη απεργία
εδώ και δεκαετίας ή στις ΗΠΑ όπου είδαμε ένα ολόκληρο κίνημα καταλήψεων
σε πλατείες και δημόσιους χώρους, ακόμη και στην Wall Str,
κινήματα ιδιαίτερα σημαντικά με τα έντονα αντικαπιταλιστικά και
εξεγερσιακά τους χαρακτηριστικά. Φανερώνεται έτσι μια αυξανόμενη
απόσταση ανάμεσα στην κυρίαρχη πολιτική και την κοινωνία, μια
εντεινόμενη πολιτική κρίση και ανοίγει νέες δυνατότητες. Με το βάθεμα
της οικονομικής κρίσης και την σχετική απουσία συνολικής στρατηγικής
εξόδου από τις αστικές τάξεις ανοίγουν νέες δυνατότητες για την ωρίμανση
των μαζικών κινημάτων, για την διαμόρφωση μιας σύγχρονης επαναστατικής
στρατηγικής και για την αναγέννηση της σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής
προοπτικής στις νέες συνθήκες.
7.
Ανάμεσα στις παλιές μορφές παραγωγικής συγκρότησης, πολιτικής
διακυβέρνησης και καπιταλιστικής «παγκοσμιοποίησης» και στις νέες
μορφές, μεσολαβεί μια ολόκληρη ιστορική περίοδος μεγάλων σπασμών στη
σφαίρα της οικονομίας και της πολιτικής. Σε αυτή την «ενδιάμεση περίοδο»
ζούμε σήμερα, η οποία θα σημαδευτεί από πολλαπλές κοινωνικές εκρήξεις,
εξεγέρσεις ακόμη και επαναστατικά γεγονότα. Η Ελλάδα, διαμορφώνεται σε
έναν κατεξοχήν «αδύναμο κρίκο» της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας που ειδικά
στη λεκάνη της Μεσογείου, μαζί με άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου,
συναντάται με την οικονομική και πολιτική κρίση των χωρών της Βόρειας
Αφρικής και του αραβικού κόσμου.
Β. Για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα
1.
Στις συνθήκες της σημερινής παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η ένταξη της
Ελλάδας στην ΕΕ, κι’ ακόμα περισσότερο στο σφαγείο της ΟΝΕ και του
Ευρώ, αντί για εγγύηση οικονομικής ανάπτυξης, δημοκρατίας και προόδου
για τη μετατροπή της σε «ισχυρή Ελλάδα» της σύγχρονης εποχής, όπως
ισχυρίζονταν οι κυρίαρχες τάξεις της, αποκαλύπτεται ως ιδιαίτερα
ενισχυτικός παράγοντας για την ακατάσχετη λεηλασία της εργατικής τάξης
και του λαού από τις πολυεθνικές της Ευρώπης και το μεγάλο ντόπιο
κεφάλαιο. Τα νέα θαυματουργά γιατροσόφια του PSI
και της νέας Δανειακής Σύμβασης με την υποθήκευση του συνόλου της
δημόσιας περιουσίας στους ξένους τοκογλύφους, με την παράλληλη συντριβή
του κατώτατου μισθού και την κατάργηση των δώρων του 13ου και 14ου ,
με την «εσωτερική υποτίμηση» του εργατικού κόστους κατά 40% – 45% για
τα χρόνια που έρχονται, με την απειλή χρεοκοπίας των ασφαλιστικών
ταμείων καθώς και με το 1,5 εκατομμύριο άνεργους που προβλέπονται για το
2012, δεν υπόσχονται άλλο από ένα επίσης μη βιώσιμο χρέος του 120% του
ΑΕΠ για το 2020. Σε πρόσφατες δηλώσεις του, για να μας τρομοκρατήσει, ο
Πρόεδρος της Τράπεζα της Ελλάδας είχε πει ότι πιθανή έξοδος της Ελλάδας
απ’ το Ευρώ θα μας οδηγούσε στην κόλαση. Ωστόσο κάθε συνειδητός
εργαζόμενος αντιλαμβάνεται πια ότι είναι αντίθετα η πολιτική που μας
επιβάλουν το ΔΝΤ – η ΕΕ και οι κυβερνήσεις τους αυτή που μας οδηγεί με
μαθηματική ακρίβεια στην κόλαση. Και ότι είναι αντίθετα η ρήξη και η
έξοδος από το Ευρώ και την ΕΕ για μιαν άλλη ανάπτυξη με τους
εργαζόμενους στο τιμόνι αυτή που θα μπορούσε να διασώσει και αναπτύξει
παραπέρα κατακτήσεις και δικαιώματα. Αυτή η συνείδηση υποβόσκει και στα
μεγάλα αγωνιστικά ξεσπάσματα της τελευταίας περιόδου που οδήγησαν στην
κατάρρευση της κυβέρνησης Παπανδρέου. Αυτό τον κίνδυνο προσπαθεί πρώτα’
απ’ όλα να αποσοβήσει και καταστείλει και η νέα τρικομματική Κυβέρνηση
ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ που ήρθε να την αντικαταστήσει.
2. Η
συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου αποτελεί απόπειρα να χειριστεί το
κεφάλαιο την πολιτική κρίση που προκαλεί η έκρηξη της λαϊκής οργής.
Είναι μια πραγματική απειλή η απόπειρά τους να επιβάλουν νέα μέτρα με
τις δυνάμεις τους συνασπισμένες, με την ένταση της επίθεσης σε όλες τις
πλευρές: οικονομική, αλλά κυρίως ιδεολογική – πολιτική. Σαφής είναι η προσπάθεια:
-
Συνέχισης και επέκτασης των επιθέσεων με νέο γύρο περικοπών, απολύσεων
και ιδιωτικοποιήσεων. Οι καπιταλιστές χρησιμοποιούν την απειλή της
πείνας και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα για να αποδυναμώσουν την
εργατική αντίσταση.
- Αντιδραστικής αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού.
- Αυταρχικής αντιδημοκρατικής θωράκισης της πολιτικής σκηνής (παράταση ζωής κυβέρνησης Παπαδήμου, νέος εκλογικός νόμος)
- Εμπέδωσης της λογικής της μειωμένης λαϊκής κυριαρχίας στο πλαίσιο και της ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης.
Γύρω
από τη νέα δανειακή σύμβαση ήδη έχουν πληθύνει οι πιέσεις για τεράστιες
μειώσεις μισθών και στον ιδιωτικό τομέα στο όνομα της
ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Φαίνεται εδώ ότι τα μέτρα
δεν είναι μόνο «εισπρακτικά» αφορούν και την ένταση της εκμετάλλευσης
και την ενίσχυση της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Σε αυτό και οι
προτάσεις για πραξικοπηματική «πράξη νομοθετικού περιεχομένου» που θα
καταργεί τις συμβάσεις και δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα. Σε
αυτό το τοπίο βαθαίνει και η πολιτική κρίση, πρώτα και κύρια με την
μεγάλη κρίση εκπροσώπησης, που φαίνεται και στα χαμηλά δημοσκοπικά
ποσοστά του δικομματισμού, στις αντιπαραθέσεις και τη βαθιά κρίση στο
εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, αλλά την δυσκολία της ΝΔ να ισορροπήσει ανάμεσα
στην «αντιμνημονιακή» πίεση του εκλογικού ακροατηρίου της και την πλήρη
και επιθετική προβολή μιας αντιδραστικής πολιτικής, παράλληλα με τη
στήριξη της κυβέρνησης Παπαδήμου. Σημαντική απειλή της περιόδου είναι η
πριμοδότηση των φασιστών από την συμμετοχή του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση, και η
ανοχή – συνεργασία με τους των νεο-ναζί της «Χρυσής Αυγής». Αλλά και
συνολικότερα η επένδυση σε αντιδραστικές ιδεολογικές πρακτικές και η
προσπάθεια διαίρεσης της εργατικής τάξης με τον κοινωνικό κανιβαλισμό
(Παπαδήμος: επίδομα ανεργίας «εναντίον» 13ου και 14ου μισθού) ή με το ρατσιστικό δηλητήριο.
3.
Η πολιτική κρίση συνεχίζεται και βαθαίνει όχι μόνο λόγω των
αντικειμενικών συνθηκών της οικονομικής κρίσης αλλά, ακόμα πιο
σημαντικό, λόγω των αγώνων της εργατικής τάξης την τελευταία χρονιά. Το κίνημα έχει κάνει μεγάλα βήματα (γενικές
απεργίες, «Πλατείες», Χαλυβουργία και κινήματα αλληλεγγύης, χαράτσια
κ.α.), αλλά το μεγάλο ζήτημα είναι να συνδέσει τα «όχι», την αντίσταση,
το «δεν πάει άλλο», τον κατακερματισμό με το συντονισμό των αγώνων, με
την ανατροπή, τη θέση, με το τι «πρέπει να έρθει», να
«πάει αλλιώς». Σ’ αυτήν την κατεύθυνση είναι κρίσιμο είναι εάν και σε
ποιο βαθμό το ίδιο το κίνημα, ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια, αγκαλιάζουν,
αποδέχονται και ασπάζονται πλευρές του αναγκαίου αντικαπιταλιστικού
προγράμματος πάλης (όπως είναι η στάση πληρωμών, η διαγραφή του χρέους
και η ρήξη με ευρώ και ΕΕ, οι διεκδικήσεις για αυξήσεις, μείωση του
χρόνου εργασίας, εργατικό έλεγχο κτλ), εάν έχουν εμπιστοσύνη στη
δυνατότητα να μπορέσουμε να επιβιώσουμε και να έχουμε ουσιαστική
βελτίωση του εισοδήματος και της ζωής με εργατικές και λαϊκές
κατακτήσεις, σε περίπτωση που διαλέξουμε το δρόμο της ρήξης και της
ανατροπής, εάν εμπλέκονται σε μορφές αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης που
παραπέμπουν σε μια αμφισβήτηση κρίσιμων πλευρών της αστικής εξουσίας. Έχουμε ήδη τέτοια παραδείγματα, τα οποία θέλουμε να πολλαπλασιαστούν την επόμενη περίοδο.
Έχουν
παίξει ρόλο γι αυτήν την εξέλιξη τα πολύ σοβαρά βήματα που κάνει το
εργατικό και λαϊκό κίνημα: από τις 24ωρες πανεργατικές στις απεργίες
διαρκείας, από τις καταλήψεις στις πλατείες στις πρώτες καταλήψεις στους
χώρους δουλειάς. Σε κάθε χώρο πρωτοστάτησε ένα κομμάτι αγωνιστών που
ξεπερνώντας την συνδικαλιστική γραφειοκρατία άρχισε να οργανώνει τους
αγώνες του από τα κάτω, με μαζικές συνελεύσεις, με επιτροπές βάσης και
απεργιακές φρουρές, με πρωτοβουλίες συντονισμού διαφόρων κλάδων πέρα και
σε πείσμα των συνδικαλιστικών ηγεσιών, οι οποίες πρέπει να γενικευθούν.
Εκτός από τα πιο οργανωμένα κομμάτια της εργατικής τάξης τάξης, αντίστοιχα προχωρήματα είδαμε
και στις ευρύτερες μάζες, όπως για παράδειγμα σε πολλές γειτονιές, όπου
αναπτύχθηκε το «κίνημα κατά των χαρατσιών», το οποίο, έστω και
κατακερματισμένο, επέδρασε πολιτικά και αποφασιστικά στο γεγονός ότι
πάνω από ένα εκατομμύριο νοικοκυριά δεν πλήρωσαν το χαράτσι.
4.
Αυτά τα βήματα, αγωνιστικά και πολιτικά, δεν χάθηκαν με την αλλαγή της
κυβέρνησης. Αντίθετα, η πλειοψηφία του κόσμου είναι ενάντια στην
πραξικοπηματική κυβέρνηση τραπεζιτών και φασιστών και δεν είναι
διατεθειμένη να δεχτεί τις επιπλέον θυσίες που ζητάνε τ' αφεντικά για να
συνεχίσουν να αυγατίζουν τα κέρδη τους. Το βλέπουμε με τον ηρωϊκό αγώνα
στην Χαλυβουργία, στον Άλτερ, στην Ελευθεροτυπία, σε μικρότερα
εργοστάσια που οι εργοδότες απειλούν να βάλουν λουκέτο (Λουκίσας, 3Ε,
συνεταιριστικά Ξάνθης κλπ) όπου οι εργάτες κάνουν καταλήψεις ή και
προχωράνε σε «άγριες απεργίες» και κινητοποιήσεις. Είναι πρώτα βήματα
εργατικού ελέγχου, αμφισβήτησης στην πράξη του δικαιώματος των αφεντικών
να εκβιάζουν, να απολύουν, να κόβουν μισθούς και κατακτήσεις. Όλα
αυτά δεν σημαίνουν ότι δεν υπάρχουν δυσκολίες και εμπόδια που πρέπει να
ξεπεραστούν. Τα είδαμε παραστατικά στην προσπάθεια οργάνωσης της
απεργίας στις 17 Γενάρη και τον ανοιχτά απεργοσπαστικό ρόλο που έπαιξαν
ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ αλλά και στις αρνήσεις από συνδικαλιστές του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να τη
στηρίξουν ουσιαστικά στην ΑΔΕΔΥ, στο Εργατικό Κέντρο Βόλου και σε μια
σειρά ομοσπονδίες. Οι μάχες που ξεσπάνε σήμερα με αιχμή τον ιδωτικό
τομέα αποκτούν καίρια σημασία και είναι ανάγκη να στηριχτούν και να
νικήσουν. Με πρωτοβουλίες πανελλαδικού συντονισμού που θα βοηθήσουν να
ξαναπιάσουμε το νήμα των προηγούμενων πανεργατικών και των απεργιών
διαρκείας σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, γεγονός που θα παίξει
καθοριστικό ρόλο για την επιβίωση ή όχι της συγκυβέρνησης του μαύρου
μετώπου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ. Έτσι ώστε να γίνουν βήματα για την ηγεμονία μιας
αγωνιστικής κατεύθυνσης και ανατρεπτικής πρακτικής στο εργατικό κίνημα.
Διότι η κρίση των δυνάμεων του υποταγμένου συνδικαλισμού, δεν σημαίνει
ότι θα αναδυθεί αυτόματα μια άλλη πλειοψηφική αγωνιστική ταξική ενότητα
μέσα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, εκείνη η αναγκαία ταξική
ανασυγκρότηση των σωματείων, των ομοσπονδιών και των εργατικών κέντρων
και ο πανελλαδικός συντονισμός τους, που θα τα κάνουν ξανά εργαλεία για
την αντίσταση και την ανατροπή της επίθεσης.
5. Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες η
Αριστερά αναδεικνύεται στη μόνη αντιπολίτευση και οι προσδοκίες του
κόσμου απέναντί της ανεβαίνουν. Δυστυχώς όμως, οι ηγεσίες της είναι
αναντίστοιχες με τις απαιτήσεις της εποχής:
- Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΚΚΕ
προέκριναν δρόμους κοινοβουλευτικής απάντησης και όχι αγωνιστικής. Αυτό
φάνηκε από το αντί να προτείνουν να κατέβει ο κόσμος στους δρόμους
προτίμησαν απλώς να ζητούν εκλογές, αυτό έδειξε η στάση τους απέναντι
στο δημοψήφισμα, αυτό δείχνει η απροθυμία τους να συμβάλουν σε
αγωνιστικές κινητοποιήσεις ενάντια στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Θέλουν
απλώς να ενισχυθούν κοινοβουλευτικά και όχι να συμβάλουν στην ανατροπή.
- Ο ΣΥΡΙΖΑ
επιμένει στο δρόμο του αριστερού ευρωπαϊσμού και κυβερνητισμού. Οι
προτάσεις για ενότητα της αριστεράς δεν συνδυάζονται με αντίστοιχες
πρωτοβουλίες μέσα στους αγώνες, ούτε με καμιά εμβάθυνση στο αναγκαίο
σήμερα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Αντίθετα μένουν στο επίπεδο μιας
θολής αντιμνημονιακής ενότητας, την ίδια στιγμή που αρνείται κάθε ρήξη
με το ευρώ και την ΕΕ, παραπέμποντας τα τεράστια λαϊκά προβλήματα στις καλένδες της «επανίδρυσης της ΕΕ». Σε αυτήν την προοπτική επιδιώκει
απλώς να κερδίσει ένα μέρος από τη δυσαρέσκεια προς το ΠΑΣΟΚ και γι’
αυτό κυρίως προκρίνει τη συμμαχία με αποχωρήσαντες από το ΠΑΣΟΚ που
οραματίζονται νέες «προοδευτικές κυβερνήσεις».
- Το ΚΚΕ
δεν πιστεύει ότι σήμερα μπορεί η ενωτική λαϊκή δράση να ανατρέψει
πολιτικές και προκρίνει απλώς την κομματική του ενίσχυση. Παραπέμπει τη
λύση όλων των προβλημάτων στη Λαϊκή Εξουσία αποφεύγοντας
τα συγκεκριμένα κάθε φορά βήματα, την ταξική αγωνιστική ενότητα, τις
συγκεκριμένες ρήξεις και αναμετρήσεις που είναι κάθε φορά απαραίτητες
για το συνολικό άνοιγμα του δρόμου προς την ανατροπή, την ίδια στιγμή
που αποδέχεται σε κρίσιμα θέματα τα διλήμματα και τους εκβιασμούς του κεφαλαίου («καταστροφή η έξοδος από το ευρώ»). Παρά τον ρόλο του σε σοβαρούς αγώνες, αρνείται την αγωνιστική ενότητα των εργαζόμενων.
Ωστόσο,
πρέπει να πάρουμε υπόψη τις αναπροσαρμογές τις οποίες αναγκάζονται να
κάνουν οι ηγεσίες τους κάτω από την πίεση του κινήματος αλλά και της
πολιτικές πρωτοβουλίες της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, ώστε να
διατηρήσουν, να συγκρατήσουν ή να επεκτείνουν την ηγεμονία τους απέναντι
στο νέο ριζοσπαστισμό («κάτω η κυβέρνηση» και κάποιες «δόσεις» κοινής
δράσης από το ΚΚΕ, μεγαλύτερη ριζοσπαστική ρητορεία από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ
κ.α.). Οι διαφοροποιήσεις αυτές, όσο και αν κινούνται στα πλαίσια βασικά
της ίδιας γραμμής, έχουν μεγάλη σημασία για την κοινή δράση σε
αγωνιστική και ανατρεπτική κατεύθυνση, σε όφελος της αναγκαίας συνολικής
ανασυγκρότησης του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Επιπλέον δεν μπορούν να δώσουν προοπτική:-
Οι
διάφορες παραλλαγές του «αντιμνημονιακού» πατριωτικού μετώπου γιατί
υποτάσσουν τον αγώνα ενάντια στο μνημόνιο και την πάλη ενάντια στο ευρώ
σε μια βαθιά αστική λογική και παραβλέπουν ότι η ρήξη με την ΕΕ και το
ΔΝΤ και η επανακατοχύρωση λαϊκής κυριαρχίας πρέπει να γίνει στο όνομα
του λαού και της εργατικής τάξης και όχι του έθνους και μιας συμμαχίας
με αστικές δυνάμεις-
Οι διάφορες παραλλαγές του αντιεξουσιασμού που υποτιμούν την πολιτική
συγκρότηση και την αναγκαία διαλεκτική ανάμεσα σε κινηματική δράση και
συγκρότηση «από τα κάτω» και πολιτική παρέμβαση. Παρόλα τα παραπάνω, αγωνιστές που επηρεάζονται από αυτά συμμετέχουν
με ιδιομορφίες το καθένα, στο γενικό αγώνα, κάτι που πρέπει να
αξιοποιηθεί από τις αντικαπιταλιστικές δυνάμεις και πάλι σε όφελος ενός
μετωπικού αγώνα ανατροπής.
Γ. Οι προκλήσεις για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ
1.
Το πιο σημαντικό είναι ότι σήμερα, μέσα στη συμπύκνωση των αντιφάσεων
που είναι σε εξέλιξη στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, στη συνάντηση
της οικονομικής κρίσης, της κρίσης της ευρωζώνης και της κρίσης χρέους
σε συνδυασμό με την κρίση στρατηγικής της αστικής τάξης ανοίγουν δρόμοι
μεγάλης παρέμβασης της εργατικής τάξης και του λαού, ανοίγουν
δυνατότητες ανατροπής. Αυτό σημαίνει ότι η αντικαπιταλιστική πολιτική
από απλή διακήρυξη γίνεται υλικό ενδεχόμενο, πραγματική δυνατότητα. Οι
ευθύνες της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μεγαλώνουν σε
τέτοιες στιγμές. Για να μπορέσει να συμβάλει με όλες τις δυνάμεις της
στο δυνάμωμα και τη νίκη των σημερινών αγώνων μέσω της κοινής δράσης στο
κίνημα και ταυτόχρονα να προβάλει την συνολική εναλλακτική προοπτική
της ανατροπής της επίθεσης και του ίδιου του καπιταλισμού, της
επανάστασης που ξαναγίνεται επίκαιρη και του σοσιαλισμού – κομμουνισμού,
του περάσματος του ελέγχου της παραγωγής και της κοινωνίας ολόκληρης
στα χέρια των εργαζομένων. Πρώτα και κύρια μέσα από ένα πρόγραμμα
διεξόδου από την κρίση (στάση πληρωμών/διαγραφή του χρέους-έξοδος από το
ευρώ/ρήξη με την ΕΕ-εθνικοποιήσεις τραπεζών και στρατηγικών
επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις), που
μπορεί να εφαρμοσθεί άμεσα και έρχεται σε ρήξη με τις κοινωνικές και
πολιτικές στοχεύσεις όλων των μερίδων της αστικής τάξης. Μ΄ αυτόν τον
τρόπο θα μπορέσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να συμβάλει στο να υπάρξει εκείνη η
αριστερή πολιτική «ραχοκοκαλιά» ενός πραγματικά πολιτικά επικίνδυνου για
το σύστημα και ανατρεπτικού εργατικού - λαϊκού κινήματος
που θα μπορούσε να αμφισβητήσει την αστική ηγεμονία και να ανοίξει
επαναστατικούς δρόμους κοινωνικού μετασχηματισμού. Αυτό απαιτεί
προγραμματικές και πολιτικές τομές στην Αριστερά αλλά και τομές στη
συγκρότηση του εργατικού λαϊκού κινήματος.
2.
Αυτό δεν γίνεται αυτόματα. Χρειάζονται επιλογές και ιεραρχήσεις για τα
μέτωπα πάλης, πολιτικές πρωτοβουλίες μέσα στο κίνημα και την Αριστερά,
καθαρές ιδέες και επιχειρήματα ενάντια στην αστική προπαγάνδα και
δημαγωγία. Από αυτή τη σκοπιά, για μια νικηφόρα πορεία
στις συγκρούσεις που έρχονται, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απαντά με το αντικαπιταλιστικό
πρόγραμμα ανατροπής και την πρότασή της για το Αγωνιστικό Μέτωπο
αντίστασης-ρήξης-ανατροπής, την συγκρότησης μιας μαζικής
αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και τη στρατηγική σοσιαλιστική και
κομμουνιστική προοπτική. Όλα αυτά αναδεικνύονται πολύτιμα
όπλα και επιλογές που πρέπει να τα δούμε σε συνδυασμό με τη διεθνιστική
αλληλεπίδραση των αγώνων.
3. Τα μέτωπα
που ανοίγουν στα πλαίσια του γενικού πολιτικού στόχου για την
αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης για την επόμενη περίοδο είναι: α)
Η μάχη για να ανατρέψουμε την βάρβαρη επίθεση που εξαπολύουν κυβερνηση –
τρόϊκα και εργοδότες με αιχμή τα κλεισίματα και τις απολύσεις αλλά και
τις μειώσεις των μισθών, την κατάργηση συμβάσεων, την καταβαράθρωση των
ασφαλιστικών ταμείων. Θέλουμε ένα μέτωπο ενάντια στις απολύσεις –
εφεδρείες με κέντρο τα κομμάτια που έχουν ήδη βγει στον αγώνα
(Χαλβουργική, ΜΜΕ, κλπ) και την διεύρυνσή του με μια σειρά άλλους χώρους
που αντιμετωπίζουν τις ίδιες επιθέσεις. Θέλουμε ένα μαζικό απεργιακό
κίνημα για να πάρουμε πίσω όλα όσα μας λεηλάτησαν με τα Μνημόνια, μισθούς, δώρα, επιδόματα, συντάξεις κλπ. β)
Η μάχη για να αποτραπούν οι ιδιωτικοποιήσεις (με πρώτη και κύρια την
ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ) και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας γ)
Οι μάχες ενάντια στην κοινωνική λεηλασία που πραγματοποιείται με όπλο
την υπερφορολόγηση, την ογκώδη αύξηση τιμών στα βασικά κοινωνικά αγαθά
(και μέσω της αύξησης των φόρων), την κοινωνική υποβάθμιση τεράστιων
μερίδων του λαού, δ)
τις πολιτικές μάχες για να μην περάσει η νεα δανειακή σύμβαση και να
μην υπογραφεί η νεα ευρωσυνθήκη, που θα καταργήσει κάθε έννοια λαϊκής
κυριαρχίας. Την πολιτική μάχη για να ανατραπεί η συγκυβέρνηση Παπαδήμου,
πριν υπογράψει τα νέα μνημόνια και φορτώσει νέα βάρη στην εργατική
τάξη. Ταυτόχρονα δίνουμε τη μάχη ενάντια στο ΠΑΣΟΚ αλλά και ενάντια στην προοπτική ανόδου της ΝΔ. ε) τη μάχη ενάντια στον ρατσισμό, την ακροδεξιά και τους φασίστες.
Η συμμετοχή του ΛΑΟΣ στην συγκυβέρνηση ανοίγει μεγαλύτερες δυνατότητες να δώσουμε μετωπικά τη μάχη ενάντια και στο ΛΑΟΣ και στην Χρυσή Αυγή. στ)
την μάχη ενάντια στον αυταρχισμό και την καταστολή, τα μόνα όπλα που
επιστρατεύει το μαύρο μέτωπο απέναντι στις κοινωνικές αντιστάσεις, ζ) τη μάχη στους χώρους της εκπαίδευσης για να καταργηθούν στην πράξη οι αυταρχικές μεταρρυθμίσεις (ν-π Διαμαντοπούλου στα ΑΕΙ) η)
τη μάχη για την προοπτική. Τι προτείνει η Αριστερά σαν εναλλακτική λύση
στη χρεοκοπία, στο δίλημμα μέσα ή έξω από το ευρώ, στη δυνατότητα να
οργανωθεί η κοινωνία με βάση τις ανάγκες της πλειοψηφίας; Το
αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που έχει παίξει πολύ σημαντικό
ρόλο για το προχώρημα και την πολιτικοποίηση του κινήματος και έχει
αναγκάσει τις ηγεσίες της ρεφορμιστικής Αριστεράς, με όλες τις
ανεπάρκειες και τις αντιφάσεις τους, να μετατοπιστούν προς τ' αριστερά,
γίνεται ακόμα πιο επίκαιρο: η άμεση παύση πληρωμών
στο χρέος και η διαγραφή του, η έξοδος από την ευρωζώνη και η
αντικαπιταλιστική ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ, η εθνικοποίηση των
τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων καθώς και αυτών που κλείνουν,
χωρίς αποζημίωση για τους εργοδότες, με εργατικό - λαϊκό έλεγχο και η
απαγόρευση των απολύσεων και η κατάργηση του άρθρου 99 ενάντια στους
εκβιασμούς του κάθε Μάνεση, Κουρή και Τεγοπούλου, η αύξηση του
εισοδήματος για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους.
Η
συζήτηση «για το μετά» ανοίγει διάπλατα και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να
συμβάλει αποφασιστικά σε αυτήν, αναδεικνύοντας το ζήτημα της εργατικής
εξουσίας σε κλειδί για το ποιός και πώς μπορεί να υλοποιήσει τις αντικαπιταλιστικές ανατροπές που απαιτούνται, δίνοντας συγκεκριμένες
απαντήσεις στα ερωτήματα για το πώς θα πληρώνονται μισθοί, πώς θα
λειτουργούν υποδομές, πώς θα ανασυγκροτηθεί η παραγωγή προσανατολισμένη
στις κοινωνικές ανάγκες της πλειοψηφίας των εργαζομένων και του λαού και
όχι το κέρδος των καπιταλιστών. Για να κερδίσει ο λαός αυτές τις μάχες πρέπει επίσης ι)
Να συμβάλλουμε στο να συγκροτηθεί το εργατικό - λαϊκό κίνημα ως
αυτοτελής κοινωνικός και πολιτικός πόλος, ως αντίπαλο δέος απέναντι στις
κυβερνήσεις των Μνημονίων. ιι) Να βαθύνουμε την αποδέσμευση μαζών από δικομματισμό και την μετατόπιση προς τα Αριστερά. ιιι)
Να συμβάλλουμε στην αλλαγή των συσχετισμών εντός της Αριστεράς υπέρ
μιας μαζικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς ώστε να γίνει πολιτικό νεύρο
μιας διαδικασίας ανατροπής.
4.
Σε αυτή τη βάση η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέλει να δώσει και την όποια εκλογική μάχη.
Τα επιτελεία της άρχουσας τάξης προσπαθούν να μεταθέσουν τις εκλογές και
να παρατείνουν την συγκυβέρνηση Παπαδήμου γιατί φοβούνται ότι η οργή
του κόσμου δεν θα τους επιτρέψει να έχουν μια ήρεμη προεκλογική περίοδο
και τα αποτελέσματα θα βγάλουν ενισχυμένη την Αριστερά. Προκειμένου να
αποφευχθεί αυτό δεν αποκλείονται άλλωστε αλλαγές του πολιτικού σκηνικού ή
και τους εκλογικού νόμου-
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως και η υπόλοιπη Αριστερά, παλεύει για την ανατροπή εδώ
και τώρα της συγκυβέρνησης του μαύρου μετώπου, όχι όμως διεκδικώντας
“εκλογές εδώ και τώρα” αλλά κλιμακώνοντας τους αγώνες που έχουν ήδη
ξεκινήσει. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν υποτάσσει το μαζικό κίνημα στις εκλογές αλλά
τις εκλογές στην υπόθεση της ανασυγκρότησής του για να νικήσει.- Δεν σημαίνει αυτό ότι υποτιμούμε την εκλογική μάχη. Κάθε άλλο.Θέλουμε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις εκλογές να
έχει εκείνη την καταγραφή που θα δείχνει ότι αλλάζουν οι συσχετισμοί
και ότι μια πιθανή άνοδος της Αριστεράς δεν θα είναι μόνο αριθμητική
αλλά και ποιοτική. Θέλουμε πάνω από όλα να διευρυνθεί η απήχηση της
αντίληψής μας για το πώς μπορεί ξανά η Αριστερά να γίνει δύναμη
ανατροπής και πρωτοπορία στην υπόθεση του κοινωνικού μετασχηματισμού. Κι
αυτό σημαίνει πιο ενισχυμένο το επαναστατικό αντικαπιταλιστικό τμήμα
της. Ισχυρή ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν σημαίνει διαμάχες και ανταγωνισμοί σε βάρος της
υπόλοιπης Αριστεράς. Αντίθετα, δίνοντας τη μάχη για την
αντικαπιταλιστική Αριστερά δίνουμε μάχες που δημιουργούν συνολικό ρεύμα
προς τα αριστερά. Ισχυρή αντικαπιταλιστική Αριστερά, μαζική ΑΝΤΑΡΣΥΑ
είναι δύναμη για τα κινήματα και την πάλη για την ανατροπή!
Η
ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα παρέμβει στις εκλογές με βάση το αναγκαίο σήμερα
αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης και επαναστατικής προοπτικής,
οργανώνοντας μια εξωστρεφή καμπάνια στους χώρους δουλειάς, στις σχολές
και τις γειτονιές σε όλη την Ελλάδα, για να κερδίσουμε στις γραμμές της
αντικαπιταλιστικής αριστεράς τους αγωνιστές που πρωτοστατούν στις μάχες,
τον κόσμο που αποδεσμεύεται από το ΠΑΣΟΚ, ακόμα και από την ΝΔ και
ψάχνει απαντήσεις απέναντι στην ιδεολογική τρομοκρατία για την έξοδο από
το ευρώ και τη στάση πληρωμών, απαντήσεις για το πως μπορούν να
νικήσουν οι αγώνες του και την προοπτική που ανοίγουν.
5. Το Αγωνιστικό Μέτωπο Ρήξης και Ανατροπής
Με
την πρόταση του Αγωνιστικού Μετώπου Ρήξης και Ανατροπής η ΑΝΤΑΡΣΥΑ
επιχειρεί να συμβάλει ώστε να μετατραπεί το μαζικό κίνημα της εργατικής
τάξης, των εργαζομένων, της νεολαίας και των σύμμαχων λαϊκών στρωμάτων,
σε πραγματικό αντίπαλο δέος απέναντι στη συνασπισμένη επίθεση του
κεφαλαίου, των κυβερνήσεων, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Να ανυψώσει και να
ενοποιήσει το σημερινό επίπεδο των αγώνων και των αντιστάσεων, ώστε να
αποκτήσουν κοινό στόχο, ανεξάρτητο πολιτικό ρόλο και προοπτική: την
ανατροπή της επίθεσης ώστε να επιβιώσουν οι εργαζόμενοι μέσα από την
ακύρωση των μέτρων του κεφαλαίου και μέσα από νέες κατακτήσεις που
αρμόζουν στην εποχή μας. Από αυτή τη σκοπιά, προτείνουμε σαν
περιεχόμενο, ως ένα βασικό πλαίσιο των αγώνων, ώριμους και αναγκαίους
στόχους πάλης με βάση του άξονες που έχουμε ήδη αναλύσει στην απόφαση
της Συνδιάσκεψης (στάση πληρωμών/διαγραφή του χρέους-έξοδος από το
ευρώ/ρήξη με την ΕΕ-εθνικοποιήσεις τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων
με εργατικό έλεγχο, απαγόρευση των απολύσεων, αυξήσεις σε μισθούς και
συντάξεις). -
Θέλουμε να συμβάλουμε στην ώριμη και πολύ αναγκαία ενοποίηση των
κατακερματισμένων μορφών οργάνωσης του αγώνα και του μαζικού κινήματος,
πέρα από τις ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ-συνδικαλιστική γραφειοκρατία, την ταξική
ανασυγκρότηση του εργατικού και ευρύτερα, του λαϊκού κινήματος και τη
συμμαχία τους, υπό τη δημοκρατική ηγεμονία του πρώτου.
Από
αυτή τη σκοπιά, προτείνουμε: α) Ένα σοβαρό βήμα στο συντονισμό
αγωνιστικών και ταξικών πρωτοβάθμιων σωματείων, επιτροπών αγώνα,
εργατικών επιτροπών βάσης και μαχόμενων ομοσπονδιών. Πιστεύουμε ότι,
σήμερα, όχι μόνο είναι αναγκαίο, αλλά ότι είναι ώριμο, να συντονιστούν
πανελλαδικά εκατοντάδες σωματεία και κάποιες ομοσπονδίες, μέσα από
βήματα στην Αθήνα – Αττική, σε πόλεις και κλάδους, αξιοποιώντας
εμπειρίες όπως τα «115», τις ΣΑΔΕΟ και τις άλλες μορφές μαχητικού
συνδικαλισμού και ανεξάρτητου συντονισμού των εργατικών δυνάμεων, στο
παρελθόν. Ο υπάρχων Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων (καθώς και άλλες
πρωτοβουλίες όπως η ΕΠΑΣΣ) καλείται να παίξει κρίσιμο προωθητικό ρόλο,
βελτιώνοντας αποφασιστικά τις αδυναμίες του. β) Ένα βήμα στη συνεργασία
και συντονισμό των εργατικών «δομών» με αντίστοιχες στα ευρύτερα λαϊκά
στρώματα. Ειδικά οι «λαϊκές συνελεύσεις» σε γειτονιές, δήμους και
περιφέρειες, να αποκτήσουν πιο μόνιμη «δομή», να συντονιστούν μεταξύ
τους και με τις αντίστοιχες μορφές στο εργατικό κίνημα, να εντάξουν στη
δράση τους την άμυνα απέναντι στην κρατική καταστολή, την εργοδοτική
τρομοκρατία αλλά και στις ακροδεξιές, φασιστικές και ρατσιστικές
προκλήσεις. Κρίσιμο ρόλο η «Επιτροπή Δεν χρωστάμε – Δεν πουλάμε – Δεν
πληρώνουμε», η Ένωση Μεταναστών Εργατών και η ΚΕΕΡΦΑ.
Με
την πρόταση για το Αγωνιστικό Μέτωπο ανατροπής, θέλουμε να συμβάλουμε
στην οργάνωση των πιο αποτελεσματικών μορφών πάλης, αλλά και της
εργατικής και λαϊκής αυτοάμυνας απέναντι στη μαζική, πολύμορφη και
επικίνδυνη κλιμάκωση της αστικής βίας και καταστολής. Οι μορφές αγώνα
περιλαμβάνουν όλη την «γκάμα», από την απλή διαδήλωση, τα μπλόκα και την
απεργία, μέχρι τις καταλήψεις, τη γενική πολιτική απεργία διαρκείας και
την παλλαϊκή εξέγερση. Η απόφαση για αυτές, όπως και για την οργάνωση
της εργατικής και λαϊκής αυτοάμυνας πρέπει να γίνουν έργο και πτέρυγα
του ίδιου του μαζικού κινήματος, να είναι απόφαση, έλεγχος και εφαρμογή
τους μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες του ίδιου του μαζικού
κινήματος και, πάνω από όλα, των συνελεύσεών του.-
Επίσης, θέλουμε να συμβάλουμε ώστε το εργατικό και λαϊκό μαζικό κίνημα
να συνδέσει τον αγώνα του με τη μάχη της δημοκρατικής πληροφόρησης, με
στοιχεία του λαϊκού πολιτισμού και της απελευερωτικής ιδεολογίας, σε
στενή συμμαχία με τους εργαζόμενους στον τομέα της ενημέρωσης, της
«βιομηχανίας» του πολιτισμού και με τη ριζοσπαστική διανόηση.
Η
πρότασή μας απευθύνεται στα συνδικάτα, τις λαϊκές συλλογικότητες, στη
βάση, αλλά και στις ηγεσίες, ξεκινώντας από το Συντονισμό των
Πρωτοβάθμιων, αλλά και στο ΠΑΜΕ, σε ομοσπονδίες π.χ., της ΠΟΕ – ΟΤΑ, της
ΓΕΝΟΠ κ.α. Προωθείται ακόμη σε όλες τις ταξικές, εργατικές και λαϊκές
συλλογικότητες (συσπειρώσεις και σχήματα, κινήσεις πόλης, εργατικές
πρωτοβουλίες κ.α.), οι οποίες και είναι βασικός κρίκος. Η πρότασή μας
προωθείται και προς πολιτικές δυνάμεις: πρώτα από όλα προς τις βάσεις
των σχηματισμών της Αριστεράς, προς αγωνιστές, ρεύματα, τάσεις που
αναζητούν αγωνιστική προοπτική, αλλά και προς τις ηγεσίες του ΚΚΕ, του
Συνασπισμού, του ΣΥΡΙΖΑ, των επιμέρους συνιστωσών του, τον κόσμο που
διαφοροποιείται αγωνιστικά από το ΠΑΣΟΚ και συνολικά από το δικομματισμό
και αναζητά αγωνιστικές κατευθύνσεις, τις αντιμνημονιακές τάσει που
ηγεμονεύονται από τον «πατριωτισμό», αγωνιστές από ρεύματα της
αυτονομίας που θέλουν να παλέψουν για ένα μαζικό ταξικό κίνημα.
Στόχος
είναι η μετατόπιση και η οργάνωση των μαζικών αγώνων σε μια νικηφόρα
κατεύθυνση. Απαιτούν, μαζί με την κοινή δράση που περιγράψαμε, την
ελεύθερη, αυτοτελή και αγωνιστική παρουσία όλων των
πολιτικών και θεωρητικών ρευμάτων. Στόχος μας είναι το ίδιο το μαζικό
κίνημα, ο αγωνιζόμενος εργαζόμενος και ο λαός να κρίνουν, μέσα από την
εμπειρία τους, τα ιδιαίτερα προγράμματα και την προοπτική που δίνει η
κάθε μια από τις «πρωτοπορίες». Από αυτή τη σκοπιά, όχι μόνο δεν πρέπει
να «διαχυθεί», αλλά αντιθέτως, πρέπει να δυναμώσει η συσπείρωση, η
παρουσία και η αυτοτελής προβολή της πρότασης για την αντικαπιταλιστική
ανατροπή, το πρόγραμμά της και η επαναστατική προοπτική της.
Στόχος και πίστη μας είναι ότι η συνολική αντικαπιταλιστική πρόταση πρέπει και μπορεί να ηγεμονεύσει δημοκρατικά, μέσα από μια λογική και πρακτική ενός ενωτικού Αγωνιστικού Μετώπου αντίστασης, ρήξης και ανατροπής, με δυο προϋποθέσεις:
α) Τη διαμόρφωση της μετωπικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς, εκείνης
της συσπείρωσης όλων των δυνάμεων, των ρευμάτων, των αγωνιστών, που
σήμερα αναφέρονται στην δυνατότητα ρήξης και ανατροπής. β) Βήμα και
αφετηρία για αυτή τη μετωπική αντικαπιταλιστική αριστερά θα είναι η
βαθύτερη ενότητα, οργάνωση, ανάπτυξη και η προγραμματική, στρατηγική
ενδυνάμωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Καταλήγοντας, το επόμενο διάστημα ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ:
Ξεκινάμε
μεγάλη πολιτική εξόρμηση σε χώρους και γειτονιές, συμμετέχουμε ενεργά
σε όλες τις μάχες της περιόδου, ενεργοποιούμε όλο το δυναμικό μας για να
φτάσουν παντού οι θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
- Συνεχίζουμε τον κύκλο των εκδηλώσεων σε όλη την Ελλάδα και προγραμματίζουμε μεγάλη εκδήλωση στην Αθήνα.
- Παράλληλα
προετοιμαζόμαστε για την κεντρική πολιτική μάχη των εκλογών όποτε και
αν γίνουν. Με την έγκαιρη κατάρτιση των ψηφοδελτίων πανελλαδικά, το
ξεκίνημα οικονομικής καμπάνιας.
- Προχωράμε
σε ανοιχτή δημόσια πρόταση προς της δυνάμεις της Αριστεράς και του
εργατικού λαϊκού κινήματος γύρω από το περιεχόμενο και τη μορφή του
αναγκαίου αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής.
- Οργανώνουμε καλύτερα τη λειτουργία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Εγκαινιάζουμε
τη λειτουργία της οργανωτικής επιτροπής για την διασφάλιση της
οριζόντιας και κάθετης επικοινωνίας του συνόλους των δυνάμεών μας και
για μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ των μελών. Συγκροτούμε
τις κλαδικές επιτροπές και εργατική επιτροπή, αναβαθμίζουμε την
λειτουργία των τοπικών επιτροπών και προχωράμε στην ίδρυση και νέων όπου
δεν υπάρχουν. Αναβαθμίζουμε την επιτροπή τύπου και οικονομικών.
Φτιάχνουμε ομάδα για τα αγροτικά. Αναζητούμε χώρο αυτοτελούς στέγασης
της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κεντρικά στην Αθήνα.
Τέλος, η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή και η ΚΣΕ
στα πλαίσια της μόνιμης προσπάθειάς τους για μια πιο συγκροτημένη και
δημοκρατική λειτουργία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ καθώς και την αναλογική εκπροσώπηση
οργανωμένων και ανένταχτων αγωνιστών σε όλα τα όργανα, δεσμεύεται ότι θα
αξιολογήσει την εμπειρία από την συνολική λειτουργία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και
θα κινηθεί στην κατεύθυνση του βαθαίματος της δημοκρατίας της. Στο
πλαίσιο αυτό καλεί όλους τους επιλαχόντες από την εκλογική διαδικασία
της 1ης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να συμμετέχουν με συμβουλευτική ψήφο στις συνεδριάσεις της ΚΣΕ και της ΠΣΕ.
