Η είδηση είναι φρικιαστική. Ένας 28χρονος πήγε προχθές μαζί με φίλη του να εισπράξει τα δεδουλευμένα της, ύψους 700 ευρώ, από ιδιοκτήτη εστιατορίου στην Ομόνοια. Τότε ο εργοδότης φώναξε έναν μπράβο του, ο οποίος σκότωσε με γροθιές και κλωτσιές τον 28χρονο! Αποτρόπαιο
λένε πως είναι το έγκλημα. Είναι και με το παραπάνω. Είναι όμως και
απροσδόκητο και ανήκουστο; Στην αγοραία κοινωνία του σύγχρονου κόσμου
που βασίζεται στο κέρδος και το δίκιο των εργοδοτών, αν κάποιο αφεντικό
χρωστά σε έναν εργαζόμενο που δούλεψε για αυτόν, δικαιούται να κάνει
πολλά πράγματα...
Μπορεί για παράδειγμα να βαρέσει κανόνι και
από εδώ πάνε οι άλλοι. Προσφεύγει στον τάδε νόμο περί χρεωκοπίας και
άντε να βγάλουν άκρη όλοι όσοι τους χρωστάει. Και ειδικά οι εργαζόμενοι
που δεν αντέχουν νομικά έξοδα και μακροχρόνιες αναμονές δικαστηρίων. Όχι
και τόσο ηθικό, αλλά υπό όρους νόμιμο που έλεγε και ο Βουλγαράκης.
Πόσοι και πόσοι εργαζόμενοι δεν διεκδικούν συχνά πυκνά δεδουλευμένα που
τους έκλεψαν οι εργοδότες τους; Από ζημιογόνες αλλά και κερδοφόρες
επιχειρήσεις. Από ελληνικές, αλλά και «ξένες» που δρουν στην Ελλάδα ως
παραρτήματα πολυεθνικών. Μπορεί όμως να μην την κοπανήσει, αλλά να
συνεχίσει να λειτουργεί την επιχείρησή του κανονικά. Να πληρώνει μόνο
μέρος των οφειλομένων ή και τίποτα, για μήνες. Απλά ποντάρει στο απλό:
Και τι θα κάνει ο εργαζόμενος; Θα φύγει με κίνδυνο να χάσει και αυτά που
του οφείλονται; Θα κάνει καταγγελία, όταν ξέρει ότι μετά θα απολυθεί
και θα πεινάσει; Αλήθεια πόσες χιλιάδες και δεκάδες χιλιάδες εργαζομένων είναι σε αυτή την κατάσταση σήμερα, σε
πλήθος επιχειρήσεων; Οι ίδιοι οι κυβερνητικοί και οικονομικοί
παράγοντες δηλώνουν ότι πάνω από 500.000 εργαζόμενοι δουλεύουν αλλά δεν
πληρώνονται!
Κάνει και κάτι άλλο η εργοδοσία σήμερα: εισπράττει
κανονικά τις εργατικές εισφορές από τους υπαλλήλους και αντί να τις
αποδίδει στο ασφαλιστικό ταμείο, τις βάζει στην τσέπη της.
Φυσικά είναι παράνομο, αλλά μόνο …προσωρινά. Κάποια στιγμή έρχεται η
κυβέρνηση κάνει μια «ρύθμιση»- όπως τη λένε-, πληρώνει ένα μικρό μέρος,
τα άλλα παραγράφονται και... Από επίσημα χείλη γίνεται λόγος για ποσά
της τάξης των 6 δις κάθε χρόνο! Τα ασφαλιστικά ταμείο βέβαια φτωχαίνουν
και καλούνται κάθε τρία χρόνια περίπου οι εργαζόμενοι να αυξήσουν τις
εισφορές τους για να «σωθούν» τα ταμεία... Αλλά το συμφέρον του εργοδότη είναι νόμος σε αυτό το σύστημα, τον καπιταλισμό.
Μόλις πριν λίγες μέρες υπογράφτηκε και κυρώθηκε επιχειρησιακή σύμβαση
σε εταιρεία σεκιούριτι, που προβλέπει ότι οι μισθοί των εργαζόμενων
μπορούν να καταβάλλονται με 3 μήνες καθυστέρηση!
Όταν
όλα αυτά είναι πλέον καθεστώς, ας μην έρχονται οι ανυποψίαστες δήθεν
Αντουανέτες να τσιρίζουν «ε, όχι και να τον σκοτώσει όμως!»
Υπάρχουν όμως και οι πιο «ορθολογιστές», αυτοί που ξέρουν από οικονομία
και μας λένε τα δικά τους: «Μα αν υπάρχουν οικονομικά προβλήματα στην
επιχείρηση, τι πρέπει να γίνει»; Αλήθεια, γιατί είναι απαραίτητο και
απαράβατο να ζει μια επιχείρηση και όχι εκτός συζήτησης το να μένει
απλήρωτος ένας μεροκαματιάρης; Έτσι απλά είναι τα πράγματα.
Όλα
αυτά ακριβώς είναι η σύγχρονη βία, νομιμοποιημένη ηθικά αλλά εν πολλοίς
και θεσμικά στον καπιταλισμό. Είναι ο ταξικός εκβιασμός, ο πιο μαύρος
αυταρχισμός, ο εργοδοτικός δεσποτισμός: δούλευε όπως θέλω, με
όποιους όρους θέλω, όσο θέλω, με όσα θέλω! Αλλιώς μείνε άνεργος,
πείνασε, μείνε άστεγος, μετανάστευσε, ζητιάνευσε. Αυτός είναι ο κόσμος της ατομικής ιδιοκτησίας, του πλουτισμού και του «εξουσιάζειν» των εργοδοτών, με τη δουλειά και τον ιδρώτα άλλων.
Όλες
οι ρυθμίσεις και τα μέτρα υπέρ του κεφαλαίου, οι αντεργατικοί νόμοι, η
ανοχή απέναντι σε κάθε ασυδοσία των αφεντικών στο όνομα της κρίσης, η
διάλυση της εργατικής νομοθεσίας, των συμβάσεων και του δικαιώματος του
συνδικαλισμού, αυτά είναι τα όπλα που «σκοτώνουν» τον κόσμο της δουλειάς καθημερινά. Αυτά είναι που «οπλίζουν» το χέρι κάθε εργοδότη, που ξαναφέρνουν τους μπράβους ως «επιλυτές» των εργατικών και εργοδοτικών διαφορών… ακόμα και με ξυλοδαρμούς και θανάτους. Κούνεβα, Μανωλάδα, Ομόνοια, και πόσα ακόμα άγνωστα περιστατικά φυσικής βίας, και βέβαια η καθημερινή βία του εκβιασμού του κεφαλαίου.
Τι
μπορεί να κάνει μια απλήρωτη νεαρή εργαζόμενη που τις έκλεψε κάποιος
εργοδότης με το έτσι θέλω 700 ευρώ; Μια λύση είναι να αναζητήσει κάποιον
σαν τον Παναγόπουλο της ΓΣΕΕ για βοήθεια. Αστείο. Ή μήπως να πήγαινε
στην αστυνομία; Ή καλύτερα στην επιθεώρηση εργασίας; Όλο και
περισσότεροι εργαζόμενοι κατανοούν πλέον ότι αυτά δεν αποτελούν λύση.
Από εκεί και πέρα τα πράγματα είναι απλά. Η μια λύση είναι να το
βουλώσεις. Η άλλη να αντιδράσεις. Η πείνα και η ανεργία κλείνουν
στόματα, μαυρίζουν ψυχές, χαμηλώνουν μάτια, αλλά φουσκώνουν υπόγεια και
κρυμμένη οργή που δεν μπορεί να φυλακίζεται επ’ άπειρο.
Η απελπισία
και ο ατομικός δρόμος, θα σπρώχνουν το ποτάμι του θυμού προς τον
εμφύλιο των εργαζομένων, το φασισμό, ή/και την εγκληματικότητα. Σε
κινήσεις απόγνωσης, ένας-ένας, ατομικά.
Η ελπίδα και η συλλογική δράση,
θα τροφοδοτούν τον ταξικό αγώνα, θα προετοιμάζουν την ανατροπή του
εργοδοτικού δεσποτισμού, του κράτους χωροφύλακα της αδικίας, του κόσμου
του κεφαλαίου και των αξιών του. Δύσκολος ο δρόμος μας, αλλά «ότι έχει υπάρξει μια φορά δεν γίνεται να μην υπάρξει πάλι».
Ξανά και ξανά, αυτό που χρειαζόμαστε: Άλλα συνδικάτα μάχης που να μην αφήνουν κανένα ανυπεράσπιστο. Συλλογική αντίσταση παντού! Οργάνωση και αντίσταση στους χώρους δουλειάς και παντού! Να μην τους αφήσουμε σε «χλωρό κλαρί»! Επαναστατικά κόμματα και οργανώσεις που δε θα ντρέπονται να μιλήσουν στο όνομα των καταπιεσμένων, αλλά αντίθετα θα μελετούν και θα πρωτοπορούν στο πως θα αλλάξει αυτός ο κόσμος.
Πιο απλά: Οργάνωση για να νικήσουν οι αγώνες. Αγώνας για να στηθεί στα πόδια της η οργάνωση των εργαζομένων σε όλα τα επίπεδα.
- ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
- ΚΑΝΕΙΣ ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΣ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ!
- ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΛΑΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΚΟΨΕΙ ΤΗΝ ΟΡΕΞΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟ
- ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΚΑΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
