της Λένας Βερδέ
Το 26,89% του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 17ης Ιούνη αποτελεί, χωρίς να προσθέσουμε τα ποσοστά των άλλων κομμάτων, ένα νέο ιστορικό για την ελληνική αριστερά ρεκόρ. Είναι από μόνο του ένα αποτέλεσμα που οφείλεται στη δύναμη του κινήματος των τελευταίων χρόνων.
Το δείχνουν καταρχήν οι επιθέσεις που δέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στην προεκλογική περίοδο. Και τι δεν είπαν οι Σαμαράδες και οι Ντόρες, οι Βενιζέλοι και οι Λοβέρδοι, οι Μέρκελ και οι Ολάντ, όλο το ντόπιο και διεθνές μνημονιακό μπλοκ για να ανακόψουν την αριστερή στροφή που είχαν καταγράψει οι κάλπες της 6ης Μάη κατακρημνίζοντας τα κόμματα της άρχουσας τάξης και αναδεικνύοντας το ΣΥΡΙΖΑ στη δεύτερη θέση. Από τις πιο λάιτ, ότι “δεν έχει προτάσεις”, ότι είναι “ανεύθυνη και ανέτοιμη δύναμη” μέχρι τις πιο σκληρές τοποθετήσεις, ότι είναι το κόμμα “της φτώχειας και της καταστροφής”, το μέτωπο “των σκληροπυρηνικών αντι-ΕΕ δυνάμεων και της δραχμής”, των “ακραίων μονομερών ενεργειών”, “της βίας και των κουκουλοφόρων”, “των υπερασπιστών της 17Ν”, ο κατάλογος των επιθέσεων δεν είχε τέλος.
Παρά τις, αξιόλογες είναι η αλήθεια, προσπάθειες του Τσίπρα, των στελεχών του ΣΥΝ και των άλλων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ να κατευνάσουν τις ανησυχίες του αντίπαλου στρατοπέδου για όλα τα ζητήματα -από την “εξασφαλισμένη ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας” και “την άρνηση των μονομερών ενεργειών” μέχρι τη “συναντίληψη με την αστυνομία”- οι κατηγορίες δεν σταμάτησαν ως το τελευταίο λεπτό. Το πρωτοσέλιδο άρθρο των γερμανικών Financial Times στα γερμανικά και τα ελληνικά που πρότεινε να “αντισταθούμε στον δημαγωγό” και να ψηφίσουμε -με “βαριά καρδιά” βέβαια αλλά πάνω απ’όλα “σωστά”- τη ΝΔ, ήταν το τελευταίο τέτοιο χτύπημα. Στόχος τους ήταν να τσακίσουν τον κόσμο που τόλμησε στις 6 Μάη να ψηφίσει “λάθος”, ώστε να μην το ξανακάνει.
Είναι λογικό συνεπώς το νέο εκλογικό αποτέλεσμα της αριστεράς να εξοργίζει και ταυτόχρονα να τρομάζει την άρχουσα τάξη και τους πολιτικούς εκφραστές της. Ο κόσμος που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ άντεξε στους μεγαλύτερους εκβιασμούς και απειλές που έχουν γίνει ποτέ σε προεκλογική περίοδο, στέλνοντάς τον για δεύτερη φορά στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μάλιστα σε απόσταση αναπνοής -μόλις δυόμιση μονάδων- από τη ΝΔ.
Είναι πραγματικό ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα από το τι λέει η ηγεσία του, προτιμά την καταγγελία από τη διαπραγμάτευση, τη ρήξη από το συμβιβασμό, την ανατροπή από την υποχώρηση. Είναι κόσμος του κινήματος που έχει δώσει σκληρές μάχες τα τελευταία δυόμισι χρόνια, χώρο το χώρο, σχολή τη σχολή, γειτονιά τη γειτονιά, κόντρα στους συμβιβασμούς, για την κλιμάκωση των αγώνων. Είναι απεργοί των 17 Πανεργατικών, οι διαδηλωτές που μαζικοποιούσαν το “μπλοκ του Μουσείου” πλάι-πλάι με τους απεργούς της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Είναι καταληψίες των υπουργείων και των άλλων υπηρεσιών, οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία και τα σχολεία που έδιναν μάχη για να σώσουν την δημόσια υγεία και παιδεία. Είναι αγωνιστές κάθε ηλικίας του Συντάγματος και των άλλων πλατειών που δεν λύγισαν στην καταστολή και τα δακρυγόνα.
Πολιτικές μάχες
Είναι κόσμος που έδωσε μια σειρά πολιτικές μάχες. Μπορεί σα μέτωπο ο ΣΥΡΙΖΑ να απείχε από μεγάλες αντιρατσιστικές-αντιφασιστικές μάχες με τελευταία αυτή της 8ης Ιούνη μετά την επίθεση Κασιδιάρη σε Δούρου και Κανέλλη, όμως ανάμεσα στους ψηφοφόρους του βρίσκονται εκατοντάδες χιλιάδες αντιρατσιστές και αντιρατσίστριες, αντιφασίστες και αντιφασίστριες που κόντραραν τις ρατσιστικές εκστρατείες των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και κινητοποιήθηκαν ενάντια στους νεοναζί δολοφόνους της Χρυσής Αυγής.Επειδή αυτός είναι ο κόσμος που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, στην πραγματικότητα οι συμβιβασμοί που έκανε η ηγεσία δεν της χάριζαν, όπως πίστευε και μάλλον συνεχίζει να πιστεύει η ίδια, ψήφους. Ετσι εξηγείται και η δεύτερη θέση. Αυτό που κράτησε το ΣΥΡΙΖΑ ήταν η δύναμη του κινήματος, οι εμπειρίες των αγώνων, η αυτοπεποίθηση των εργατών και της νεολαίας ότι μπορούν να τσακίσουν τις επιθέσεις. Και φυσικά τα πολιτικά προχωρήματα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που η άρχουσα τάξη κατέφυγε στους εκβιασμούς για το ευρώ και το μέλλον της χώρας.
Από το 2010 και το Πρόγραμμα Σταθερότητας, όταν άρχισαν να διαμορφώνονται οι πρώτες ισχυρές μειοψηφίες ενάντια στην ΕΕ, μέχρι και το Φλεβάρη του 2012 όταν ήρθε η ώρα του δεύτερου μνημονίου, τα διλήμματα “μέσα ή έξω από το ευρώ” τίθονταν κατά κόρον για να εμποδίσουν τις απεργίες και τις διαδηλώσεις. Κι όμως όλο αυτό το διάστημα είχαμε τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις και συγκρούσεις της μεταπολίτευσης,
Αυτό το συνδυασμό, των αγώνων και των πολιτικών αλμάτων που έκαναν εργαζόμενοι και νεολαία, χρειάζεται να κρατήσουμε και για να μην ξεχνάμε πού οφείλονται τα ιστορικά ποσοστά της αριστεράς και για να οργανώσουμε τη συνέχεια. Τη δυναμική προς τ’ αριστερά τη δημιούργησε ο ίδιος ο κόσμος από τα κάτω στις μάχες που έδωσε, γι’αυτό και τα ρήγματα στη συνείδησή του είναι σήμερα πιο μεγάλα. Οι προϋποθέσεις για νέες ανταρσίες τόσο απέναντι στη νέα και, όπως όλα δείχνουν, μνημονιακή κυβέρνηση όσο και απέναντι στους τυχόν συμβιβασμούς της αξιωματικής αντιπολίτευσης, υπάρχουν και είναι πολύ περισσότερες σήμερα απ’ ότι ήταν το 2009 απέναντι στον Γιώργο Παπανδρέου. Η προοπτική -και σε μεγάλο βαθμό το στοίχημα- που ανοίγεται μπροστά μας είναι με τον κόσμο που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ να δώσουμε όλες τις επόμενες μάχες μαζί.
Γι’αυτό είναι λάθος οι απόψεις που υποτιμούν τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, ότι είναι εγκλωβισμένοι σε “διαχειριστικές λογικές” και “μεταρρυθμιστικές αυταπάτες” φτάνοντας στην εκτίμηση ότι η πολιτική συνείδηση της πλειοψηφίας είναι κατώτερη των περιστάσεων, ή ακόμα χειρότερα αντιμετωπίζουν την εκλογική ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ σαν εμπόδιο στην περαιτέρω ανάπτυξη του κινήματος. Ούτε η ηγεσία του ΚΚΕ ούτε πολύ περισσότερο δυνάμεις μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ που έχουν δώσει κοινές μάχες με αυτό τον κόσμο, μπορούν να ξεχνούν πως είναι ο ίδιος κόσμος που πρωτοστάτησε στους μεγάλους αγώνες των τελευταίων χρόνων γκρεμίζοντας δύο κυβερνήσεις. Ανεξάρτητα από το αν αντιμετωπίζει με ψεύτικες πράγματι ελπίδες την προοπτική της αριστερής κυβέρνησης, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί η ψήφος του στο ΣΥΡΙΖΑ να χαρακτηριστεί ανάχωμα στο προχώρημα του κινήματος.
Το ίδιο λανθασμένες είναι όσες φωνές μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, υπόσχονται τώρα “υπεύθυνη αντιπολίτευση”. Η επόμενη των εκλογών βρήκε την αστική δημοσιογραφία σε εφημερίδες και κανάλια να επισημαίνει με κάθε τρόπο την αστάθεια και τους κινδύνους που αντιμετωπίζει η άρχουσα τάξη και το όποιο κυβερνητικό της σχήμα από την αντιπολίτευση ΣΥΡΙΖΑ.
“Είναι προφανές ότι η χώρα είναι κομμένη στα δύο”, έγραψε για παράδειγμα στα ΝΕΑ ο Δ. Μητρόπουλος, “Και ότι οι δυνάμεις που πιστεύουν στο ευρωπαϊκό πεπρωμένο της χώρας θα πρέπει να συγκροτήσουν μια κυβέρνηση που τα επόμενα δύο χρόνια θα περάσει δύσκολα. Γιατί στη Βουλή, στο πεζοδρόμιο και στα πλατό της τηλεδημοκρατίας θα συναντήσει την ισχυρή αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή θα πρέπει να καμφθεί με πολιτικούς όρους. Αλλά και να αποτελέσει ισχυρό επιχείρημα της κυβέρνησης των Αθηνών απέναντι στους ξένους εταίρους μας για την παράταση ή, κατά το δυνατόν, την αναθεώρηση του Μνημονίου, αλλά και για ένα γενναίο νέο πακέτο χρημάτων ώστε να ξαναπάρει μπροστά η χώρα”.
Η άλλη πλευρά έχει καταλάβει ποιον κόσμο έχει απέναντί της. Ας το αξιοποιήσουμε για να μετατρέψουμε το εκλογικό αποτέλεσμα της αριστεράς σε νέα ακόμα μεγαλύτερη δύναμη για το κίνημα.
