Ανοιχτή επιστολή απευθύνει σήμερα η εφημερίδα των Συντακτών προς τον πρωθυπουργό για το προτιθέμενο ανοσιούργημα να της κυβέρνησής του να εντάξει ένα μαρτυρικό τόπο, ένα τόπο σύμβολο αντίστασης και θυσίας, το Σκοπευτήριο της Καισαριανής, στα φιλέτα του δημοσίου που βαδίζουν προς εκποίηση. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι τέτοιες κινήσεις θα έχουν κανένα αποτέλεσμα. Οι τύποι, που και με δικιά μας ευθύνη βρίσκονται στο τιμόνι της χώρας είναι ικανοί να πουλήσουν ακόμα και την μάνα τους, αρκεί να εφαρμόσουν τις εντολές που έχουν πάρει από ντόπιους και ξένους πλουτοκράτες. Μόνο η πάλη του λαού μπορεί να αποτρέψει αυτό το έγκλημα που πάει να συντελεστεί.
Δεν χρειάζεται να γράψουμε τίποτε εμείς για να καταδείξουμε το μέγεθος του ξεπουλήματος της πρόσφατης ιστορίας μας που επιχειρούν. Ας αφήσουμε να μιλήσουν δυο ήρωες που εκτελέστηκαν εκεί και οι στίχοι του Βάρναλη και του Ρίτσου:
«Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να 'σαι περήφανος για τον μονάκριβο γιο σου. Ν' αγαπάς και να λατρεύεις την κορούλα σου και την αδερφούλα μου, κι οι δυο μεγάλοι άνθρωποι. Γεια, γεια πατερούλη.
ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗΣ».
«Αγαπημένοι μου, ο θάνατός μου δε θα πρέπει να σας λυπήσει, αλλά να σας ατσαλώσει πιο πολύ για την πάλη που διεξάγετε. Σφίξτε τις καρδιές σας και βγείτε παλικάρια απ' τη νέα δοκιμασία. Ετσι θα μας τιμήσετε καλύτερα. Οταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά δεν πεθαίνει ποτέ. Με πολλή αγάπη. Σας φιλώ
ΜΗΤΣΟΣ ΡΕΜΠΟΥΤΣΙΚΑΣ».
Πρωτομαγιά του 1944
Πέσε στα γόνατα, προσκυνά το πανάγιο χώμα
με την ψυχή κατάκορφα στον ουρανό υψωμένη,
όποιος και να σαι, όθε και να σαι κι ό,τι — άνθρωπος να σαι!
Πιότερο, αν είσαι του λαού ξωμάχος, χερομάχος,
φτωχόπαιδο, που αθέλητα σε βαλαν να καρφώσεις
τον αδερφό σου αντίκρα σου — με μάνα εσύ και κείνος!
Ετούτ' η μάντρ' αγνάντια σου το σύνορο του κόσμου.
Σ' αφτήν απάνου βρόντηξεν ο Διγενής το Χάρο.
Είτανε πρώτη του Μαγιού, φως όλα μέσα κ' έξω
(έξω τα χρυσολούλουδα και μέσα η καλωσύνη)
που αράδειασε πα στο σοβά, πιστάγκωνα δεμένους
και θέρισε με μπαταρίες οχτρός ελληνομάχος,
όχι έναν, όχι δυο και τρεις, διακόσια παληκάρια.
Δεν ήρθαν μελλοθάνατοι με κλάμα και λαχτάρα,
μόν' ήρθανε μελλόγαμπροι με χορό και τραγούδι.
Και πρώτος άρχος του χορού, δυο μπόγια πάνου απ' όλους
κι από το Χάρο τρεις φορές πιο πάνου ο Ναπολέος.
Κ' είναι από τότες Μάης εδώ, φως όλα μέσα κ' έξω.
Κόλλα τ' αφτί και την καρδιά στο ματωμένο χώμα.
Στον Κάτου Κόσμο τραγουδάνε πάντα και χορεύουν
κι αν κάπου ανάκουστος καημός θολώνει τη λαλιά τους,
δεν είναι που τη μάνα τους τη μάβρη ανανογιούνται
παρά που τους πρόδωσαν απορίματα δικά μας.
Κι αν πέσανε για το λαό, νικήσαν οι προδότες,
που τώρα εδώ κατάχρυσοι περνούν και μαγαρίζουν,
και τώρα πιο τους μάχονται και τους ξανασκοτώνουν!
Σιχαίνεσαι τους ζωντανούς; Μην κλαις τους σκοτωμένους!
Απ' τα ιερά τους κόκκαλα, πρώτη του Μάη και πάλι,
θα ξεπηδήσει ο καθαρμός κ' η λεφτεριά του ανθρώπου.
Κ' είναι χιλιάδες στην Ελλάδα όμοιοι Πανάγιοι Τάφοι.
Κώστας Βάρναλης
Σκοπευτήριο Καισαριανής
Εδώ πέσαμε. Παιδιά του λαού. Γνωρίζετε γιατί.
Γυμνοί, κατάσαρκα φορώντας τις σημαίες,
-η Ελλάδα τις έρραψε με ουρανό και άσπρο κάμποτο-.
Ακούσατε τις ομοβροντίες στα μυστικόφωτα αττικά χαράματα.
Είδατε τα πουλιά, που πέταξαν αντίθετα στις σφαίρες
αγγίζοντας με τα φτερά τους, τον ανατέλλοντα πυρφόρον.
Είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς ν' ανοίγουνε στο μέλλον.
Εμείς, μερτικό δε ζητήσαμε... Τίποτα. Μόνον
θυμηθείτε το: αν η ελευθερία
δεν βαδίσει στα χνάρια του αίματος μας,
εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Γεια σας.
Γιάννης Ρίτσος
Αναδημοσίευση από το Βαθύ Κόκκινο
