Με το αίμα πόσων ακόμη άλλων νεκρών θα βάψει τα σύνορά της η Ευρωπαϊκή Ένωση; Το έγκλημα που διαπράχθηκε χθες ανοιχτά της νήσου Λαμπεντούζα στην Ιταλία βαραίνει όχι μόνο την κυβέρνηση Λέτα, αλλά όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που χρηματοδοτούν και στηρίζουν τους μηχανισμούς της Ευρώπης-φρούριο. Σε πάνω από 300 υπολογίζονται μέχρι στιγμής οι νεκροί μετανάστες και πρόσφυγες που δεν κατάφεραν να σωθούν όταν βούλιαξε το καΐκι που τους μετέφερε προς τις ευρωπαϊκές ακτές. Ανάμεσα στους αδικοχαμένους είναι πολλές γυναίκες και παιδιά. Οι τοπικές αρχές δηλώνουν αδυναμία να ανταποκριθούν όχι μόνο στους επιζώντες, αλλά ακόμη και στους νεκρούς. Δεν έχουν ούτε αρκετά ασθενοφόρα, ούτε αρκετά φέρετρα.
Αυτές είναι οι προτεραιότητες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έχουν χρήματα για να εξοπλίζουν την αστυνομία, το λιμενικό και τη Frontex, που όταν δεν βουλιάζουν οι ίδιοι τα σαπιοκάραβα των μεταναστών, κάνουν ό,τι μπορούν για να δυσκολέψουν την πρόσβαση και να τους αφήσουν έκθετους στη μανία της θάλασσας και της κακοκαιρίας. Έχουν χρήματα για να στήνουν στρατόπεδα συγκέντρωσης, να δημιουργούν σύγχρονα ξερονήσια για τους κατατρεγμένους από την Αφρική και την Ασία. Στους κόσμο που προσπαθεί να φτάσει με κάθε μέσο δεν δίνουν ούτε τη δυνατότητα να ζητήσει άσυλο. Πόση υποκρισία αυτές οι ίδιες κυβερνήσεις να δηλώνουν αυτές τις μέρες την ανησυχία τους για την άνοδο του ρατσισμού και του φασισμού. Οι φυσικοί αυτουργοί μαζικών ρατσιστικών εγκλημάτων, οι κήρυκες του ρατσιστικού μίσους που αποκαλούν τους μετανάστες «λαθραίους» και ανεπιθύμητους έχουν το θράσος να δείχνουν ευαισθησία.
Το έγκλημα είναι διαρκές και απλώνεται κατά μήκος των συνόρων της Ευρώπης-φρούριο. Μόνο στην επίμαχη περιοχή των στενών της Σικελίας, καταμετρούνται επίσημα περισσότεροι από 6.000 νεκροί την τελευταία 20ετία. Συνολικά ο αριθμός των καταμετρημένων νεκρών ξεπερνάει τις 20.000, ανάμεσα στους οποίους πολλοί έχασαν τη ζωή τους στο Αιγαίο και στον Έβρο. Ξέρουμε πως τα εγκλήματα δεν σταματούν πάνω στα σύνορα. Οι έγκλειστοι πρόσφυγες και μετανάστες στα κολαστήρια που έχει συντηρεί η κυβέρνηση Σαμαρά, από την Αμυγδαλέζα ως την Αλεξανδρούπολη, είναι άνθρωποι που κατάφεραν να φτάσουν ζωντανοί, κάποιες φορές χάνοντας μέλη των οικογενειών τους στη διαδρομή, για να γνωρίσουν τελικά τι σημαίνει «ευρωπαϊκός παράδεισος».
Οι κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι δύο φορές υπεύθυνες για το έγκλημα. Όχι μόνο γιατί δολοφονούν με την πολιτική των κλειστών συνόρων αλλά γιατί εξωθούν τους φτωχούς ανθρώπους από τις χώρες της Αφρικής να ακολουθήσουν το δρόμο της προσφυγιάς. Η ίδια η ιταλική κυβέρνηση έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στο βομβαρδισμό της Λιβύης, αφού προηγουμένως για πολλά χρόνια συνεργαζόταν με το καθεστώς Καντάφι που έφραζε το δρόμο στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Από την Ακτή Ελεφαντοστού ως το Μαλί, και από εκεί ως το Σουδάν και τη Σομαλία, οι στρατιωτικές επεμβάσεις χωρών της ΕΕ φέρνουν περισσότερη βία και μιζέρια πάνω σε αυτή που έχουν σπείρει το ΔΝΤ και οι άλλοι οργανισμοί της «διεθνούς κοινότητας».
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας μηχανισμός ρατσισμού και πολέμου ενάντια στους φτωχούς, είτε αυτοί βρίσκονται εντός των συνόρων της, είτε εκτός. Η πάλη ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ταυτόχρονα και πάλη ενάντια στο ρατσισμό. Είναι πάλη για τη δικαίωση των χιλιάδων νεκρών από τη Λαμπεντούζα ως το Αιγαίο. Είναι πάλη για να μην ξαναέχουμε εγκλήματα όπως το χτεσινό.
Το έγκλημα είναι διαρκές και απλώνεται κατά μήκος των συνόρων της Ευρώπης-φρούριο. Μόνο στην επίμαχη περιοχή των στενών της Σικελίας, καταμετρούνται επίσημα περισσότεροι από 6.000 νεκροί την τελευταία 20ετία. Συνολικά ο αριθμός των καταμετρημένων νεκρών ξεπερνάει τις 20.000, ανάμεσα στους οποίους πολλοί έχασαν τη ζωή τους στο Αιγαίο και στον Έβρο. Ξέρουμε πως τα εγκλήματα δεν σταματούν πάνω στα σύνορα. Οι έγκλειστοι πρόσφυγες και μετανάστες στα κολαστήρια που έχει συντηρεί η κυβέρνηση Σαμαρά, από την Αμυγδαλέζα ως την Αλεξανδρούπολη, είναι άνθρωποι που κατάφεραν να φτάσουν ζωντανοί, κάποιες φορές χάνοντας μέλη των οικογενειών τους στη διαδρομή, για να γνωρίσουν τελικά τι σημαίνει «ευρωπαϊκός παράδεισος».
Οι κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι δύο φορές υπεύθυνες για το έγκλημα. Όχι μόνο γιατί δολοφονούν με την πολιτική των κλειστών συνόρων αλλά γιατί εξωθούν τους φτωχούς ανθρώπους από τις χώρες της Αφρικής να ακολουθήσουν το δρόμο της προσφυγιάς. Η ίδια η ιταλική κυβέρνηση έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στο βομβαρδισμό της Λιβύης, αφού προηγουμένως για πολλά χρόνια συνεργαζόταν με το καθεστώς Καντάφι που έφραζε το δρόμο στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Από την Ακτή Ελεφαντοστού ως το Μαλί, και από εκεί ως το Σουδάν και τη Σομαλία, οι στρατιωτικές επεμβάσεις χωρών της ΕΕ φέρνουν περισσότερη βία και μιζέρια πάνω σε αυτή που έχουν σπείρει το ΔΝΤ και οι άλλοι οργανισμοί της «διεθνούς κοινότητας».
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας μηχανισμός ρατσισμού και πολέμου ενάντια στους φτωχούς, είτε αυτοί βρίσκονται εντός των συνόρων της, είτε εκτός. Η πάλη ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ταυτόχρονα και πάλη ενάντια στο ρατσισμό. Είναι πάλη για τη δικαίωση των χιλιάδων νεκρών από τη Λαμπεντούζα ως το Αιγαίο. Είναι πάλη για να μην ξαναέχουμε εγκλήματα όπως το χτεσινό.
