του Αλαίν Μπαντιού, αναδημοσίευση από το "Σχέδιο Β' "
Το κοινό
στοιχείο των διαδηλώσεων από την Ελλάδα ως τη Γαλλία είναι η έλλειψη
μιας σαφούς στρατηγικής. Πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά τη γλώσσα του
κομμουνισμού. Ξεκινώ με μια αίσθηση, μια πρόσληψη, που πιθανώς είναι προσωπική,
πιθανώς αδικαιολόγητη, την οποία ωστόσο διαμορφώνω με βάση τις
πληροφορίες που έχω στη διάθεσή μου: μια αίσθηση γενικής πολιτικής
αδυναμίας. Αυτό που σήμερα συμβαίνει στην Ελλάδα μοιάζει με συμπύκνωμα
αυτής της αίσθησης. Θαυμάζω βεβαίως την ευγλωττία του φίλου και συντρόφου μου Κώστα
Δουζίνα, που στήριξε την δεδηλωμένη αισιοδοξία του με ακριβείς αναφορές
σε όσα θεωρεί καινούργια πολιτικά στοιχεία της λαϊκής αντίστασης στην
Ελλάδα, όπου διέκρινε επίσης την εμφάνιση ενός νέου πολιτικού
υποκειμένου. Αλλά δεν πείστηκα.
Βεβαίως, το κουράγιο και η επινοητικότητα του προοδευτικού και
αντιφασιστικού κινήματος όσον αφορά την τακτική προκαλεί ενθουσιασμό.
Επιπλέον, τέτοιες αντιδράσεις είναι εξαιρετικά αναγκαίες. Είναι όμως
κάτι καινούργιο; Καθόλου. Αποτελούν τα ίδια και απαράλλακτα στοιχεία
κάθε πραγματικά μαζικού κινήματος: εξισωτισμός, δημοκρατία των πολλών,
επινόηση συνθημάτων, γενναιότητα, ταχύτητα αντιδράσεων ... Τα ίδια
είδαμε και με την ίδια ενεργητικότητα –χαρούμενη και λίγο αγωνιώδη-- τον
Μάη του '68 στη Γαλλία. Τα είδαμε πιο πρόσφατα στην Πλατεία Ταχρίρ της
Αιγύπτου. Στην πραγματικότητα, όλα αυτά υπήρχαν και στις εποχές του
Σπάρτακου ή του Τόμας Μίντσερ. [...] Όμως τα νέα πολιτικά στοιχεία και
ένα νέο πολιτικό υποκείμενο είναι κάτι άλλο: η ζωτικότητά τους απαιτεί
την ύπαρξη κινήματος, αλλά δεν μπορεί ποτέ να συγχέεται μ' αυτό.
Ας ξεκινήσουμε όμως, προσωρινά, από μια άλλη αφετηρία. Η Ελλάδα είναι
μια χώρα με πολύ μακρόχρονη ιστορία, πλανητικής σημασίας. Είναι μια
χώρα η αντίσταση της οποίας σε διαδοχικά καταπιεστικά καθεστώτα και
κατοχικές δυνάμεις έχει μια ιδιαίτερη ιστορική πυκνότητα. Είναι μια χώρα
που το κομμουνιστικό κίνημα, και με τη μορφή του ένοπλου αγώνα, ήταν
πολύ ισχυρό. Μια χώρα που η νεολαία της ακόμη και σήμερα δημιουργεί ένα
παράδειγμα με τις μαζικές και πεισματικές εξεγέρσεις. Μια χώρα όπου οι
κλασικές αντιδραστικές δυνάμεις αναμφίβολα είναι πολύ καλά οργανωμένες
και όπου υπάρχουν επίσης μεγάλα και θαρραλέα λαϊκά κινήματα. Μια χώρα
όπου υπάρχουν επίφοβες φασιστικές οργανώσεις, αλλά και ένα αριστερό
κόμμα με μια φαινομενικά στέρεα εκλογικά και μαχητική βάση.
Κι όμως, ό,τι συμβαίνει σήμερα σ' αυτή τη χώρα μοιάζει σαν να μην
μπορεί να σταματήσει την ακραία κυριαρχία του αχαλίνωτου από τη δική του
κρίση καπιταλισμού. Μοιάζει σαν να μην έχει η χώρα, υπό τη διεύθυνση
των δουλικών κυβερνήσεων και της τρόικας, καμιά άλλη εναλλακτική λύση
εκτός από το να ακολουθεί τα βάρβαρα αντιλαϊκά διατάγματα της ευρωπαϊκής
γραφειοκρατίας. Πράγματι, όσον αφορά τα ζητήματα που τίθενται και τις
ευρωπαϊκές “λύσεις” τους, το κίνημα αντίστασης μοιάζει περισσότερο να
ακολουθεί μια τακτική καθυστέρησης παρά να γίνεται σημαιοφόρος μιας
αυθεντικής πολιτικής εναλλακτικής λύσης.
Αυτό είναι το μεγάλο δίδαγμα των καιρών, που μας καλεί όχι μόνο να
υποστηρίξουμε με όλη μας τη δύναμη τον θαρραλέο ελληνικό λαό, αλλά να
στοχαστούμε από κοινού γύρω από ιδέες και πρακτικές ώστε αυτό το
κουράγιο που επιδεικνύει να μην αχρηστευθεί από απελπισία. Διότι αυτό που εντυπωσιάζει –στην Ελλάδα πάνω απ' όλα αλλά και αλλού
επίσης, ιδίως στη Γαλλία-- είναι μια έκδηλη αδυναμία των προοδευτικών
δυνάμεων να επιβάλουν ακόμη και την ελαχιστότατη υποχώρηση των
οικονομικών και κρατικών εξουσιών που επιδιώκουν να υποτάξουν το λαό
ανεπιφύλακτα στον νέο (αν και μακροχρόνιο επίσης, και θεμελιακό) νόμο
του ακραιφνούς φιλελευθερισμού.
Όχι μόνο δεν έχουν σημειώσει κανένα προχώρημα οι προοδευτικές
δυνάμεις, όχι μόνο δεν έχουν καταφέρει ακόμη και μια περιορισμένη
επιτυχία, αλλά οι δυνάμεις του φασισμού επεκτάθηκαν και στη βάση του
ψευδαισθητικού φόντου ενός ξενοφοβικού και ρατσιστικού εθνικισμού
διεκδικούν σήμερα να γίνουν η ηγετική δύναμη αντίθεσης στα διατάγματα
της ευρωπαϊκής διοίκησης.
Η αίσθησή μου είναι πως η βαθύτερη αιτία αυτής της αδυναμίας δεν
είναι η αδράνεια του κόσμου, η έλλειψη κουράγιου ή το ότι οι
περισσότεροι υποστηρίζουν τα “αναγκαία κακά”. Πολλές μαρτυρίες δείχνουν
ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις για σθεναρή και μαζική λαϊκή αντίσταση στην
Ελλάδα. Ακόμη και στη Γαλλία, με τις δράσεις κατά τη συνταξιοδοτικής
μεταρρύθμισης του Σαρκοζί ... είδαμε ότι μεγάλα τμήματα του λαού
επέδειξαν την ικανότητά τους για πεισματική αντίσταση και υιοθέτησαν τις
γνωστές μορφές του κινηματικού κομμουνισμού , κυρίως τη χρήση μη
συμβατικών μορφών απεργίας και συνελεύσεις που αφαίρεσαν την ηγεμονία
από τον επίσημο συνδικαλισμό. Εντούτοις, από όλες αυτές τις προσπάθειες
δεν έχει εμφανιστεί σε μαζική κλίμακα νέα πολιτική σκέψη, ούτε έχει
εμφανιστεί ένα νέο λεξιλόγιο από τη ρητορική της διαμαρτυρίας, και τα
αφεντικά των συνδικάτων κατάφεραν τελικά να πείσουν τους πάντες ότι
έπρεπε να περιμένουν τις ... εκλογές.
Νομίζω ότι αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι ότι οι περισσότεροι
αγωνιστές πολλών πολιτικών κατηγοριών στέκονται σε μεγάλο βαθμό αμήχανοι
αντί να προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τη σκέψη τους και να
μετασχηματίσουν την τρέχουσα κατάσταση. Μετά τα σαρωτικά κινήματα των δεκαετιών του 1960 και 1970,
κληρονομήσαμε μια μακροχρόνια αντεπαναστατική περίοδο, οικονομικά,
πολιτικά και ιδεολογικά. Αυτή η αντεπανάσταση έχει καταστρέψει σε βάθος
την αυτοπεποίθηση και τη δύναμη που κάποτε μπορούσαν να εμποτίζουν τη
λαϊκή συνείδηση με τις πιο στοιχειώδεις λέξεις της πολιτικής της
χειραφέτησης – λέξεις όπως, για να παραθέσω κάποιες τυχαία, “ταξικός
αγώνας”, “γενική απεργία”, “επανάσταση”, “δημοκρατία των μαζών”,
“εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση”, “παράνομη δράση” , “συμμαχία
εργατών-φοιτητών”, “εθνική απελευθέρωση”, ”δικτατορία του λαού”,
“προλεταριακό κόμμα” και πολλές άλλες. Η λέξη-κλειδί “κομμουνισμός”, που
κυριαρχούσε στην πολιτική σκηνή από τις αρχές του 19 ου αιώνα,
περιορίστηκε σε ένα είδος ιστορικού στίγματος, διότι πρέπει να
αναγνωριστεί ότι η ιστορική αφήγηση την οποία δέχεται ακόμη και η
προοδευτική κοινή γνώμη υπαγορεύεται πλήρως από τον αντίπαλο.
Το ότι η
εξίσωση “κομμουνισμός ίσον ολοκληρωτισμός” θα κατέληγε να εμφανιστεί ως
κάτι το φυσικό και ομόφωνα αποδεκτό αποτελεί μια ένδειξη του βάθους της
αποτυχίας των επαναστατών κατά τη δεκαετία του 1980. Βεβαίως, δεν
μπορούμε επίσης να αποφύγουμε μια διεισδυτική και σοβαρή κριτική των
σοσιαλιστικών κρατών και των κομμουνιστικών κομμάτων που πήραν την
εξουσία, ιδίως στη Σοβιετική Ένωση. Αλλά αυτή η κριτική πρέπει να είναι
δική μας. Πρέπει να θρέφει τις δικές μας θεωρίες και πρακτικές , να τις
βοηθά να αναπτυχθούν και να μην οδηγεί σε ένα είδος μελαγχολικής
αποκήρυξης που πετάει και το μωρό μαζί με τα νερά. Αυτό έχει οδηγήσει σε
μια εκπληκτική κατάσταση: όσον αφορά ένα ιστορικό γεγονός κεφαλαιώδους
σημασίας για εμάς, έχουμε υιοθετήσει, πρακτικά χωρίς περιορισμό, την
άποψη του εχθρού. Και εκείνοι που δεν έχουν κάνει αυτό το πράγμα απλά
επιμένουν στην παλιά θλιμμένη ρητορική, σαν να μην έχει συμβεί τίποτε.
Από όλες τις νίκες των αντιπάλων μας, – στις γραμμές των οποίων θα
πρέπει να κατατάξουμε τη νέα φρουρά των μαντρόσκυλων της σύγχρονης
ιδεολογικής τάξης πραγμάτων που όλοι σχεδόν ήταν λιποτάκτες των
κινημάτων του 1968--αυτή η συμβολική νίκη είναι η πιο σημαντική. Όχι
μόνο επιτρέψαμε να δυσφημιστεί και να γελοιοποιηθεί το λεξιλόγιό μας ,
αν δεν χρησιμοποιείται απλά σαν εγκληματικό, αλλά και οι ίδιοι
χρησιμοποιούμε τις αγαπημένες λέξεις των αντιπάλων σαν να ήταν δικές
μας. Αυτό ισχύει ιδίως για την κατάσταση που μας ενδιαφέρει με τις
λέξεις “δημοκρατία”, “οικονομία”, “Ευρώπη” και αρκετές άλλες. Ακόμη και
το νόημα μάλλον ουδέτερων εκφράσεων, όπως ο“λαός” εξαρτάται σε μεγάλο
βαθμό από τις δημοσκοπήσεις και τα ΜΜΕ και ενσωματώνεται σε ανόητες
φράσεις όπως “ο λαός πιστεύει ότι ...”
Τις εποχές των παλιών κομμουνισμών, συνηθίζαμε να περιγελούμε αυτή
που ονομάζαμε γλώσσα των χιλιοειπωμένων λέξεων, τη γλώσσα-κλισέ – τα
άδεια λόγια και τα πομπώδη επίθετα.
Βεβαίως, βεβαίως. Όμως η ύπαρξη μιας κοινής γλώσσας δηλώνει μια κοινή
ιδέα. Η αποτελεσματικότητα των μαθηματικών στις επιστήμες –και δεν
μπορεί να το αρνηθεί κανείς ότι τα μαθηματικά είναι μια θαυμάσια
γλώσσα-κλισέ-- έχει να κάνει αποκλειστικά με το ότι σχηματοποιεί την
επιστημονική ιδέα. Με την ικανότητα να σχηματοποιούμε γρήγορα την
ανάλυση μιας κατάστασης και τις τακτικές συνέπειες αυτής της ανάλυσης.
Αυτή η ικανότητα δεν είναι λιγότερο απαραίτητη στην πολιτική. Είναι ένα
σημάδι στρατηγικής ζωτικότητας.
Σήμερα, μία από τις μεγάλες δυνάμεις της επίσημης δημοκρατικής
ιδεολογίας είναι ακριβώς το ότι έχει στη διάθεσή της μια γλώσσα-κλισέ
που την εκπέμπει κάθε μέσο και κάθε κυβέρνηση χωρίς εξαίρεση. Ποιος θα
μπορούσε να πιστέψει ότι όροι όπως “δημοκρατία” , “ελευθερίες”,
“οικονομία της αγοράς”, “ανθρώπινα δικαιώματα”, “ισοσκελισμένοι
προϋπολογισμοί”, “εθνική προσπάθεια”, “γαλλικός λαός”,
“ανταγωνιστικότητα” “μεταρρυθμίσεις” κοκ δεν είναι τίποτε άλλο παρά
στοιχεία μιας πανταχού παρούσας γλώσσας-κλισέ; Εμείς, οι αγωνιστές χωρίς
στρατηγική χειραφέτησης, είμαστε (και ήμαστε επί αρκετό χρονικό
διάστημα) οι πραγματικοί αφασικοί! Και δεν πρόκειται να μας σώσει η
συμπαθητική και αναπόφευκτη γλώσσα της κινηματικής δημοκρατίας. “Κάτω
αυτό ή εκείνο”, “Όλοι μαζί θα νικήσουμε”, “Έξω”, “αντίσταση!”, “το
δικαίωμα στην εξέγερση” ... Όλα αυτά είναι ικανά για να συσπειρώνουν
στιγμιαία τις συλλογικές συγκινήσεις και , τακτικά, είναι πολύ χρήσιμα –
αλλά αφήνουν παντελώς άλυτο το ζήτημα μιας ευανάγνωστης στρατηγικής.
Είναι μια πολύ φτωχή γλώσσα για μια στρατηγικής σημασίας πραγμάτευση του
μέλλοντος των πράξεων χειραφέτησης.
Βεβαίως το βασικό στοιχείο της πολιτικής επιτυχίας είναι η δύναμη της
εξέγερσης, το εύρος και το θάρρος της. Αλλά επίσης βασικά στοιχεία
είναι η πειθαρχία και η ικανότητα να προβαίνει σε διακηρύξεις – οι
διακηρύξεις σχετίζονται με το θετικό στρατηγικό μέλλον και αυτό
αποκαλύπτει μια νέα δυνατότητα που έχει μείνει αόρατη εν μέσω της
προπαγάνδας των εχθρών. Αυτό θα όφειλαν να εκμαιεύσουν οι οργανωμένοι
αγωνιστές ενός κινήματος από όσα λέγονται και γίνονται. Αυτό θα όφειλαν
να μορφοποιήσουν και να το φέρουν στην ευρύτερη συζήτηση στη λαϊκή βάση
του κινήματος. Γι' αυτό και η ύπαρξη μεγάλων λαϊκών κινημάτων, αν και
αποτελεί ένα μεγάλο ιστορικό φαινόμενο, δεν μπορεί αφ' εαυτής να
διαμορφώσει πολιτικό όραμα. Εκείνο που δένει σφιχτά ένα κίνημα στη βάση
των ατομικών συγκινήσεων είναι πάντα κάτι που έχει αρνητικό χαρακτήρα:
είναι κάτι που προέρχεται από αφηρημένες αρνήσεις, όπως “κάτω ο
καπιταλισμός” ή “να σταματήσουν οι απολύσεις” ή “όχι στη λιτότητα” ή
“έξω η τρόικα” που δεν έχουν αυστηρά άλλο αποτέλεσμα παρά να συγκολλούν
προσωρινά το κίνημα μέσω της αρνητικής αδυναμίας των συναισθημάτων του.
Όσον αφορά δε πιο συγκεκριμένες αρνήσεις, εφόσον ο στόχος τους είναι
ακριβής και συσπειρώνουν διαφορετικά στρώματα του πληθυσμού, όπως το
“Κάτω ο Μουμπάρακ” κατά τη διάρκεια της Αραβικής Άνοιξης, μπορούν όντως
να επιτύχουν ένα αποτέλεσμα, αλλά δεν μπορούν να οικοδομήσουν την
πολιτική αυτού του αποτελέσματος, όπως βλέπουμε σήμερα στην Αίγυπτο και
στην Τυνησία, όπου αντιδραστικά θρησκευτικά κόμματα δρέπουν τους καρπούς
ενός κινήματος με το οποίο δεν έχουν πραγματική σχέση.
Διότι
κάθε πολιτική είναι η οργανωμένη έκφραση αυτού που βεβαιώνει και
προτείνει και όχι αυτού που αρνείται και απορρίπτει. Η πολιτική είναι
μια ενεργή και οργανωμένη πεποίθηση, μια σκέψη εν δράσει που δείχνει τις
μη ορατές δυνατότητες. Λέξεις κλειδιά όπως “αντίσταση!”
είναι κατάλληλες να συνενώνουν άτομα, αλλά κινδυνεύουν να δημιουργήσουν
μια συσπείρωση που δεν αντιπροσωπεύει τίποτε άλλο παρά ένα χαρούμενο
και ενθουσιώδες μείγμα ιστορικής ύπαρξης και πολιτικής αδυναμίας, για να
γίνει πικρός αναδιπλασιασμός και στείρα επανάληψη της αποτυχίας , αν ο
εχθρός (που είναι πολύ καλύτερα εξοπλισμένος πολιτικά, ιδεολογικά και
έχει κυβερνητική ισχύ) τελικά νικήσει.
Δεν είναι λοιπόν η μετάδοση της αρνητικής επιρροής της αντίστασης
αυτό που πρέπει να ανακαλύψουμε, το στοιχείο που μας χρειάζεται για να
επιβάλουμε μια σοβαρή υποχώρηση των αντιδραστικών δυνάμεων που σήμερα
επιδιώκουν να αποσυνθέσουν κάθε μορφή σκέψης και δράσης που αρνείται να
τις ακολουθήσει. Είναι μια κοινή ιδέα και η αυξανόμενη χρήση μιας
ομογενοποιητικής γλώσσας.
Η αναδημιουργία μιας τέτοιας γλώσσας αποτελεί κρίσιμη επιταγή. Γι'
αυτό το σκοπό επιδίωξα να εισαγάγω ξανά, να επαναπροσδιορίσω και να
αναδιοργανώσω όλα όσα αρθρώνονται με τη λέξη “κομμουνισμός”. Η λέξη
“κομμουνισμός” υποδηλώνει τρία βασικά πράγματα. Πρώτον, την αναλυτική
παρατήρηση σύμφωνα με την οποία στις σύγχρονες κυρίαρχες κοινωνίες , η
ελευθερία , με τον δημοκρατικό φετιχισμό της οποίας είμαστε όλοι
εξοικειωμένοι, στην πραγματικότητα διέπεται καθ' ολοκληρίαν από την
ιδιοκτησία. “Ελευθερία” δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ελευθερία να
αποκτάς κάθε εμπόρευμα χωρίς κανένα όριο και η δύναμη να κάνεις “ό,τι
θέλεις” μετριέται αυστηρά με το βαθμό αυτής της δυνατότητας απόκτησης.
Όποιος έχει χάσει τη δυνατότητα απόκτησης δεν έχει, λοιπόν, καμιά
ελευθερία, όπως βλέπουμε καθαρά , π.χ., στους “αλήτες” που οι Άγγλοι
φιλελεύθεροι εκτελούσαν με απαγχονισμό χωρίς κανένα δισταγμό. Γι' αυτό ο
Μαρξ στο “Μανιφέστο” διακηρύσσει ότι όλα τα μέτρα του κομμουνισμού
μπορούν , με μια έννοια, να αναχθούν σε ένα: στην κατάργηση της
ιδιωτικής ιδιοκτησίας.
Δεύτερον, ο κομμουνισμός σηματοδοτεί την ιστορική υπόθεση σύμφωνα με
την οποία η ελευθερία δεν διέπεται αναγκαία από την ιδιοκτησία ούτε οι
ανθρώπινες κοινωνίες πρέπει να διευθύνονται από μια ολιγαρχία ισχυρών
επιχειρηματιών και των υπηρετών τους στην πολιτική, την αστυνομία, το
στρατό και τα ΜΜΕ. Υπάρχει η δυνατότητα για μια κοινωνία που ο Μαρξ
ονόμαζε “κοινωνία των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών”, όπου η
παραγωγική εργασία είναι συλλογική, όπου μπορεί να επιτευχθεί η
κατάργηση των μεγάλων μη εξισωτικών αντιθέσεων (μεταξύ πνευματικής και
χειρωνακτικής εργασίας, μεταξύ πόλης και χωριού, μεταξύ ανδρών και
γυναικών, μεταξύ διευθυντών και εργαζομένων κ.λπ) και όπου οι αποφάσεις
που αφορούν όλους είναι υπόθεση όλων. Θα έπρεπε να μεταχειριζόμαστε αυτή
την εξισωτική δυνατότητα ως αρχή σκέψης και δράσης και να μην την
αφήνουμε στην άκρη.
Τέλος, ο “κομμουνισμός” υπογραμμίζει την ανάγκη για ένα διεθνή
πολιτικό οργανισμό. Αυτή η οργάνωση ξεκινά με τη συνάντηση ανάμεσα σε
[θεωρητικές] αρχές και στην αποτελεσματική δράση των λαϊκών μαζών. Σ'
αυτή τη βάση προσπαθεί να θέσει σε κίνηση την επινοητική σκέψη των
ανθρώπων, να οικοδομήσει, με έναν τρόπο ανόθευτο από τον υπάρχον
καθεστώς, μια δύναμη εσωτερική σε κάθε δεδομένη κατάσταση. Ο στόχος
αυτής της δύναμης είναι να έχει την ικανότητα να στρίβει το πραγματικό
προς την κατεύθυνση που ορίζεται από το συνδυασμό των θεωρητικών αρχών
με την ενεργή υποκειμενικότητα όλων όσοι έχουν τη θέληση να
μετασχηματίσουν την δεδομένη κατάσταση.
Η λέξη “κομμουνισμός” ορίζει συνεπώς μια πλήρη διαδικασία με την
οποία η ελευθερία απελευθερώνεται από τη μη εξισωτική υποταγή της στην
ιδιοκτησία. Το ότι αυτή είναι μια λέξη που οι εχθροί μας την πολεμούν
τόσο πεισματικά σχετίζεται με το γεγονός ότι δεν μπορούν να αντέξουν
αυτή τη διαδικασία που θα κατέστρεφε την ελευθερία τους, ο κανόνας της
οποίας είναι άρρηκτα δεμένος με την ιδιοκτησία. Αν λοιπόν αυτό είναι που
απεχθάνονται περισσότερο απ' όλα οι εχθροί μας, εμείς οφείλουμε να
αρχίσουμε ακριβώς από την ανακάλυψή του ξανά.
Μας έχουν φέρει άραγε αυτές οι λεκτικές ασκήσεις μακριά από την
Ελλάδα και την συγκεκριμένη επείγουσα κατάστασή της; Ίσως. Ωστόσο η
πολιτική είναι πάντα μια συνάντηση ανάμεσα στην επιστήμη των ιδεών και
στην έκπληξη των περιστάσεων. Επιθυμία μου είναι να γίνει για όλους μας η
Ελλάδα ο παγκόσμιος τόπος μιας τέτοιας συνάντησης.
μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου
