Ευρώ, το όργανο της οικονομικής δολοφονίας στα χέρια της ΕΚΤ

του Ταξιάρχη Κωστόγιαννη

Γιατί η πολιτική της ΕΕ και το ευρώ έχει υπάρξει καταστροφικό για τους λαούς; Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην ονομασία του νομίσματος αλλά στην ουσία της νομισματικής πολιτικής που έχει υιοθετηθεί από την ΕΕ και την οποία ασκεί μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

 

Η νομισματική πολιτική είναι το κυριότερο όργανο άσκησης οικονομικής πολιτικής μαζί με την άσκηση της δημοσιονομικής πολιτικής. Κύριο στοιχείο της νομισματικής πολιτικής είναι η έκδοση και διαχείριση του νέου νομίσματος, η κοπή νέου χρήματος και η χρήση του. Είναι προφανές πως αυτός που ελέγχει αποκτά τεράστια οικονομική δύναμη και την πολιτική δυνατότητα επιβολής της ταξικής του θέλησης.

Το πρώτο θέμα που σχετίζεται με τη νομισματική πολιτική της ΕΚΤ και στο οποίο υπάρχει τρομερή σύγχυση, ασάφεια και παραπληροφόρηση, είναι η διαρκής και μόνιμη έκδοση νέου χρήματος, νέων  χαρτονομισμάτων  ευρώ αλλά και κερμάτων. Aν θέλουμε να κυριολεκτούμε ή ΕΚΤ έχει «ξεσκιστεί» να κόβει νέα χαρτονομίσματα. Για να μην παραμείνει η πραγματική αμφιβολία για το αντίθετο  δημοσιεύω το σχετικό διάγραμμα και τις σχετικές πληροφορίες από την επίσημη ιστοσελίδα της ΕΕ και της ΕΚΤ.

 

Διάγραμμα 1

Αξία τραπεζογραμματίων ευρώ σε κυκλοφορία από το 2002-2010

Τα διαγράμματα στη δεξιά πλευρά της σελίδας δείχνουν τη μεταβολή της συνολικής αξίας και του συνολικού αριθμού των κυκλοφορούντων τραπεζογραμματίων ευρώ από το 2002 έως το τέλος του 2010. Στο διάγραμμα 1 παρουσιάζεται με την κόκκινη διακεκομμένη γραμμή η άνοδος της αξίας των κυκλοφορούντων τραπεζογραμματίων ευρώ από την εισαγωγή τους τον Ιανουάριο του 2002. Στο τέλος του 2010 η αξία τους είχε διαμορφωθεί σε 840 δισεκ. ευρώ.

Στις αρχές Ιανουαρίου του 2002, οι κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης έθεσαν σε κυκλοφορία 7,8 δισεκατομμύρια χαρτονομίσματα ευρώ. Στη συνέχεια, η ποσότητα αυτή υποχώρησε, για να αυξηθεί ακολούθως και να φθάσει τα 7,42 δισ. χαρτονομίσματα τον Οκτώβριο. Η συνολική αξία των κυκλοφορούντων χαρτονομισμάτων έχει φθάσει το ποσό των 320,9 δισ. ευρώ, που αντιστοιχεί στο 4,5% του ΑΕΠ της ευρωζώνης. Το Σεπτέμβριο του 2002, το Διοικητικό Συμβούλιο αποφάσισε να δημιουργήσει το Στρατηγικό Απόθεμα του Ευρωσυστήματος. Το απόθεμα αυτό θα χρησιμοποιείται σε εξαιρετικές περιπτώσεις, δηλαδή όταν τα εφεδρικά αποθέματα του Ευρωσυστήματος σε τραπεζογραμμάτια ευρώ δεν επαρκούν για να καλύψουν τυχόν αιφνίδια αύξηση της ζήτησης τραπεζογραμματίων ή τυχόν απότομη διακοπή της προσφοράς.

Όλες οι παραπάνω πληροφορίες είναι από το την επίσημη ιστοσελίδα της ΕΕ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Πληκτρολογούμε ECB: The euro, επιλογή στα ελληνικά, τραπεζογραμμάτια, κυκλοφορία τραπεζογραμματίων. Το ότι η αλήθεια δεν κυκλοφορεί στην πιάτσα έχει απόλυτα λογική εξήγηση. Αν μαθευόταν παντού η πραγματικότητα το ευρώ θα έχανε μέρος της αξιοπιστίας του, ως θεωρούμενο σκληρό νόμισμα, και θα έπεφτε η τιμή του. Ταυτόχρονα, και ίσως κατά πολύ σημαντικότερο, θα γινόταν γνωστό στους εργαζόμενους πως τους πουλάνε φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες, πως η ΕΚΤ  δεν κάνει τίποτα παραπάνω από τα να μας πουλά χαρτιά που ενώ στην ίδια δεν στοιχίζουν τίποτε οι εργαζόμενοι τα πληρώνουν σαν χρυσάφι. Τέλος η αλήθεια θα εξέθετε ανεπανόρθωτα, μηδεμιάς εξαιρουμένης, όλες τις πολιτικές δυνάμεις του λεγόμενου ευρωπαϊκού προσανατολισμού που έχουν υπογράψει τέτοιες ολέθριες συνθήκες, τα κάθε λογής Μάαστριχτ,  δημιουργώντας οικονομικούς δολοφόνους των εργαζομένων. 

Δεν θα υπήρχε στο παραμικρό το στοιχείο της υπερβολής αν διατυπωνόταν η άποψη πως η υπογραφή των πρώτων μνημονίων ήταν ακριβώς η υπογραφή αυτών των ευρωπαϊκών συνθηκών και μέσα σε αυτές η παραχώρηση της νομισματικής πολιτικής. Αυτά ήταν τα πρώτα μνημόνια που με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγούσαν, όπως και οδήγησαν στα πρόσφατα μνημόνια με την τρόικα όπου στη συμμορία των ταξικών μας αντιπάλων προστέθηκε εκτός από την ΕΕ και την ΕΚΤ και το εξίσου μισητό ΔΝΤ.

  

Το δεύτερο θέμα είναι πως το χρήμα αυτό από τη στιγμή που εκδίδεται δεν μπορεί παρά να ανήκει στα κράτη-μέλη και να αποτελεί έσοδο των κρατικών προϋπολογισμών.  Αυτό όμως που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι πως η ΕΚΤ και η ΕΕ το χρήμα αυτό το πουλά στα κράτη της Ευρωζώνης και μάλιστα με όρους τοκογλυφικούς. Στο σημείο αυτό παρατηρούμε μια παγκόσμια  αντιδραστική καινοτομία που σχετίζεται με την ιδιωτικοποίηση της έκδοσης νέου χρήματος. Η διαδικασία αυτή αποτελεί μια πρωτογενή αιτία που οξύνει κατά πολύ τα δημοσιονομικά ελλείμματα. Βρίσκεται στην αρχή μιας αλυσίδας δανεισμού και επαναδανεισμού, όπου οι τόκοι και χρεολύσια δημιουργούν απίστευτα χρέη. Από το πουθενά και χωρίς να βάλει το παραμικρό η ΕΕ και η ΕΚΤ μετατρέπεται σε μια επικερδέστατη επιχείρηση που πουλά στους ιθαγενείς  το χρήμα που κανονικά ανήκει σε αυτούς. Αποτελεί δηλαδή ληστή του δημοσίου χρήματος. Και επειδή δεν φτάνει μόνο να καταγγέλλουμε τη ληστεία επιβάλλεται το αίτημα της επιστροφής στους λαούς των χρημάτων που έχει τυπώσει η ΕΚΤ και στη συνέχεια έχει παράνομα ιδιοποιηθεί , ως αυτοτελές επιθετικό αίτημα σε συνδυασμό με την αναζήτηση  αποζημιώσεων για τη βλάβη που αυτοί έχουν υποστεί.

Το τρίτο θέμα είναι πως αυτή η νομισματική πολιτική πρέπει να δεθεί με αυτό που έχει συμβεί όχι στη σφαίρα της κυκλοφορίας του χρήματος και των συμβατικών χρηματικών αξιών αλλά σε αυτό που αποκαλούμε πραγματική παραγωγική σφαίρα. Η ΕΕ αξιοποίησε τη νομισματική πολιτική επιβάλλοντας μαζί με τους ντόπιους πολιτικούς της συνεργάτες τις αντεργατικές και από παραγωγική άποψη καταστροφικές πολιτικές της και δημιουργώντας ένα νέο ασφυκτικό κοινοτικό νομικό πλαίσιο, με ισχύ αναγκαστικού δικαίου. Με τα χρήματα αυτά  δημιούργησε μια σοβαρή παραγωγική υποβάθμιση καταστρέφοντας παραγωγικές υποδομές και δεσμεύοντας οικονομικούς πόρους που κατεύθυνε σε κερδοσκοπικές χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες, δημιουργώντας καπιταλιστικά κέρδη  και κάθε λογής «φούσκες» που καλείται τώρα να πληρώσει ο κόσμος της εργασίας. 

Και αν το ένα χαρακτηριστικό της πολικής της ήταν και είναι η υποβάθμιση ή και καταστροφή  σημαντικών οικονομικών κλάδων το δεύτερο είναι η συγκέντρωση του κεφαλαίου σε λίγες καπιταλιστικές επιχειρήσεις που προέκυψε μέσα από την ιδιωτικοποίηση του παραγωγικού δημόσιου τομέα και την καταστροφή των μικρών παραγωγών και των μικρομεσαίων. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πως τα χρήματα των κοινοτικών επιδοτήσεων και ενισχύσεων  δεν προέρχονταν από αυτό που οι ¨Ευρωπαίοι¨ είχαν βάλει στην άκρη και που με γενναιοδωρία θέλησαν να μοιραστούν μαζί μας. Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει και με τα χρήματα των δανείων μέσα από τα μνημόνια.

Στο θέμα της οικονομίας πρέπει να είμαστε αμείλικτοι. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε αυτούς που με τις ολέθριες για το λαό στρατηγικές επιλογές τους μας οδήγησαν στο στόμα του λύκου και δημιούργησαν την αθλιότητα που ζούμε στο "πετσί" μας να τολμούν να πουν λέξη. Δεν είναι δυνατόν οι θύτες να συνεχίσουν να απειλούν και να τρομοκρατούν τα έως τώρα θύματά τους. Ποιος είναι αυτός που διέλυσε την ελληνική βιομηχανία ζάχαρης και ισοπέδωσε το μεγαλύτερο εργοστάσιο της Θεσσαλίας που η εταιρεία διατηρούσε στην περιοχή της Λάρισας; Ήταν ναι ή όχι η ΕΕ που με ντιρεκτίβα απαίτησε τη διάλυση της δημόσιας βιομηχανίας ζάχαρης  για να μη νοθεύονται οι νόμοι της "ελεύθερης" αγοράς και των καπιταλιστών που υπηρετεί, μια αλήθεια που δυστυχώς η κοινωνία αγνοεί. Ποιος διέλυσε τη βιομηχανία λιπασμάτων, τα φάρμακα; Ποιος επιδότησε την καταστροφή των αμπελιών, ποιος έβαλε ποσοστώσεις στην αγροτική παραγωγή, ποιος δίνει χρήματα στους  ψαράδες να κάψουν τα καΐκια τους; Ποιος επιδοτούσε το θάψιμο των πορτοκαλιών και άλλων φρούτων; Ποιοι έχουν φαγωθεί να ιδιωτικοποιήσουν τη "Δωδώνη"; Και πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν υπήρχε δημόσια βιομηχανία λιπασμάτων, φαρμάκων, ζάχαρης κοκ;

Το αίτημα διάλυσης της ΕΕ και αποχώρησης από το ευρώ, εφικτό και απαραίτητο όσο ποτέ άλλοτε πρέπει να συνδυαστεί με την ανάδειξη της μέχρι τώρα καταστροφικής πολιτικής της ΕΕ και με το αίτημα επιστροφής όλων αυτών των κεφαλαίων που λήστεψε από τους λαούς και τους εργαζόμενους η ΕΚΤ, με την αναζήτηση μάλιστα αντισταθμιστικών  ποσών  από τη ζημιά που έχουν τόσα χρόνια υποστεί οι εργαζόμενοι και η παραγωγική υποδομή.

Είναι  απαραίτητο και κατεπείγον ζήτημα στρατηγικής σημασίας ο συντονισμούς της δράσης μας  με τους λαούς, τους εργαζόμενους και τους νέους των χωρών της ΕΕ και της ευρωζώνης σε ταξική, αριστερή και επαναστατική βάση που θα αποδεικνύει πως η διάλυση της ΕΕ και του ευρώ δεν αποτελεί δονκιχωτισμό αλλά αδήριτη ταξική ανάγκη.