Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου
Αναδημοσίευση από το "PressProject"
Αναδημοσίευση από το "PressProject"
Αν υπάρχουν ακόμη αιθεροβάμονες που πιστεύουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος, αρκεί μόνο μια ματιά στο τελικό ανακοινωθέν της χθεσινοβραδυνής, άτυπης συνόδου κορυφής των Βρυξελλών για να τους φέρει στα συγκαλά τους. «Προσδοκούμε τον ομαλό σχηματισμό νέας κυβέρνησης, η οποία θα έχει υπό την ευθύνη της το πρόγραμμα προσαρμογής και επαρκή πλειοψηφία για να εφαρμόσει με αποφασιστικότητα τις δημοσιονομικές και δομικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται», διαμηνύουν οι γκαουλάιτερ του μεσογειακού προτεκτοράτου. Νωρίτερα, ο σοσιαλιστής υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, Λοράν Φαμπιούς, είχε προειδοποιήσει αυστηρά τους Έλληνες ότι, αν θέλουν να μείνουν στο ευρώ, “δεν πρέπει να ψηφίσουν κόμματα που θα οδηγήσουν στην έξοδο από αυτό”. Εν ολίγοις, μπορεί από τον Σαρκοζί να πήγαμε στον Ολάντ και το γαλλογερμανικό υβρίδιο Μερκοζί να μεταλλάχθηκε σε Μερκολάντ, αλλά το μήνυμα στους ατίθασσους ιθαγενείς παραμένει το ίδιο: Ή βγάζετε κυβέρνηση... Σαμαρέλου (Σαμαρά, Βενιζέλου και λοιπών μνημονιακών δυνάμεων) ή κόψτε το λαιμό σας!
Πάνω σ΄ αυτή τη στρατηγική αναπτύχθηκε η πιο εμμετική εκστρατεία ψυχολογικής βίας που έχει γνωρίσει αυτός ο τόπος μετά τη χούντα των συνταγματαρχών. Πρωτοσέλιδα εμφανίζουν την Ελλάδα να σβύνει σε μια λίμνη αίματος, αφού προηγουμένως έχει αυτοπυροβοληθεί στο κεφάλι- εννοείται, με την παρανοϊκή ψήφο ενός λυσσασμένου λαού. Τηλεοπτικά πάνελ που μοιάζουν με ανακριτικά γραφεία, όπου ένας εκπρόσωπος της Αριστεράς έχει να αντιμετωπίσει τρεις μαινόμενους μνημονιακούς πολιτικούς κι άλλους δύο δημοσιογράφους που αφήνουν στην άκρη κάθε πρόσχημα αντικειμενικότητας και λειτουργούν σαν πληρωμένοι μπράβοι. Αγκαλιά με τα μεταλλαγμένα φασιστοειδή του ΛΑΟΣ, ένας καταρρακωμένος Σαμαράς ανασύρει από τη ναφθαλίνη τον πιο χυδαίο αντικομμουνισμό της δεκαετίας του ΄50- μια εκστρατεία εντελώς παλαιομοδίτικη όταν στρέφεται εναντίον του ΚΚΕ και απλώς γελοία όταν στοχοποιεί ένα κόμμα που επιμένει να υπερασπίζεται το ευρώ και αναζητά συμμάχους στην αριστερή σοσιαλδημοκρατία, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ένα από τα δύο: Ή οι άνθρωποι είναι πανικόβλητοι, ή μας περνάνε όλους για εντελώς ηλίθιους. Αίφνης, Σαμαράς και Βενιζέλος μας λένε ότι και αυτοί είναι εναντίον του μνημονίου (ανεξάρτητα αν υπέγραψαν προσωπικές δηλώσεις υποτέλειας για την εφαρμογή του), ότι αν φτιάξουν κυβέρνηση θα μας οδηγήσουν με ασφάλεια στην έξοδο, υπέρβαση, απαγκίστρωση, τέλος πάντων σε ένα είδος ευθανασίας του μνημονίου, κι ότι κινδυνεύουμε μόνο από τον τυχοδιωκτισμό της Αριστεράς, που τα θέλει όλα εδώ και τώρα. Κι αναρωτιέται κανείς: Αν οι Ευρωπαίοι είναι αποφασισμένοι, όπως λένε, να μας οδηγήσουν σε οικονομικό ολοκαύτωμα αν η Αριστερά καταργήσει το μνημόνιο, γιατί δεν θα κάνουν το ίδιο αν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος το “υπερβούν”;
Λένε πάλι ότι το πραγματικό δίλημμα των εκλογών είναι Σαμαρέλος και ευρώ ή Αριστερά και δραχμή- δηλαδή επιστροφή στο μακρινό 2002, όπου ως γνωστόν όλοι ντυνόμαστε με προβιές, κυνηγάγαμε με ακόντια και ζεσταινόμαστε γύρω από τη φωτιά. Δεν καταλαβαίνουν, άραγε, ότι αν πείσουν τον κόσμο πως το ευρώ πάει πακέτο με το μνημόνιο και τη φτώχεια, την ανεργία και τα κλειστά μαγαζιά, την τρόικα και τον εξευτελισμό, τότε θα τον κάνουν να μισήσει και το ευρώ και την Ευρώπη- σφαγείο των δικαιωμάτων και των ελπίδων του; Δεν αντιλαμβάνονται τι θα απαντήσει ο κόσμος αν το δίλημμα που θα του τεθεί είναι να πεθάνει με το ευρώ ή να ζήσει με τη δραχμή;
Λένε τέλος ότι τα κρατικά ταμεία είναι άδεια, ότι οι τράπεζες είναι στο χείλος της κατάρρευσης, ότι σε ένα μήνα δεν θα υπάρχουν λεφτά για μισθούς, σε δύο για τα νοσοκομεία και σε τρεις για τα σχολεία, ότι βρισκόμαστε μόλις ένα μέτρο από τον γκρεμό, όπου θα μας σπρώξει μια ενδεχόμενη νίκη της Αριστεράς, κι ότι η μόνη λύση είναι να εμπιστευτούμε τα έμπειρα χέρια τους για να μας σώσουν. Κι εμείς οι ηλίθιοι αναρωτιόμαστε: Καλά, δεν μας έσωσαν δέκα φορές ως τώρα τα έμπειρα χέρια τους; Ποιος άλλος αν όχι αυτοί, τι άλλο αν όχι το μνημόνιο φταίει που, ενώ μας ξεζούμισαν μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο, τα ταμεία είναι και πάλι άδεια, οι τράπεζες είναι ακόμη βαρέλι χωρίς πάτο, τα νοσοκομεία ασφυκτιούν μετά το ληστρικό “κούρεμα” του PSI και πάει λέγοντας; Έλεος κύριοι, αρκετά μας σώσετε, δεν θέλουμε να μας σώσετε κι άλλο!
Κάπου εδώ όμως τελειώνουν τα αστεία κι αρχίζουν τα σοβαρά. Όλα δείχνουν- κι οι μυστικές τους δημοσκοπήσεις το επιβεβαιώνουν- ότι αυτή η απίθανη εκστρατεία τρομοκράτησης των πολιτών δεν τους βγαίνει, αντίθετα λειτουργεί σαν μπούμερανγκ. Στο μεταξύ, οι συντάξεις ακρωτηριάζονται εκ νέου, τα χαράτσια και τα εκκαθαριστικά της Εφορίας αρχίζουν να έρχονται στα σπίτια και η παλλίροια της οργής αρχίζει να φουσκώνει και πάλι. Η ρωγμή που άνοιξε στις 6 Μαίου απειλεί να γίνει ρήγμα στις 17 Ιουνίου κι ο εκλογικός σεισμός να φέρει κοινωνικό τσουνάμι.
Πολύ φοβόμαστε ότι στην πιο τυχοδιωκτική μερίδα των κυρίαρχων κύκλων αρχίζουν να κερδίζουν έδαφος σενάρια ανώμαλων εξελίξεων, τις οποίες θα μπορούσε να πυροδοτήσει ένα οικονομικό ηλεκτροσόκ- ας πούμε, τη μέρα που θα πάει ο κόσμος στις τράπεζες και τα ΑΤΜ δεν θα έχουν ρευστό. Τι άλλο υποδηλώνει το τρομοκρατικό non paper του Παπαδήμου στη σύσκεψη των αρχηγών, οι νέες δηλώσεις του στο CNBC περί προετοιμασιών εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ- από τις οποίες κάποιοι κέρδισαν εκατομμύρια στις χρηματαγορές- και πάει λέγοντας; Είναι αξιοθαύμαστη η ψυχραιμία που έχει δείξει μέχρι στιγμής το κοινωνικό σώμα, καθώς όλα αυτά θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν ήδη οδηγήσει σε τραπεζικό πανικό. Φαίνεται ότι κάποιοι ποντάρουν με κυνισμό σ΄ αυτό το σενάριο ελπίζοντας πως, στη χαοτική ατμόσφαιρα που θα δημιουργηθεί, θα μπορέσουν να ενοχοποιήσουν την Αριστερά και να αποτρέψουν την εκλογική της επικράτηση ή έστω και τη σοβαρή ισχυροποίησή της, απέναντι σε μια εντελώς αδύναμη και ανυπόληπτη μνημονιακή κυβέρνηση, που θα κληθεί να πάρει νέα σφαγιαστικά μέτρα και να είναι εκείνη που θα διαχειριστεί την αναπόφευκτη χρεοκοπία, εκείνη που θα αναγκαστεί να μας βγάλει από το ευρώ, προτού καταρρεύσει κάτω από μια πραγματική, λαϊκή εξέγερση.
Θέλουμε να ελπίζουμε ότι δεν θα υλοποιηθούν τελικά, παρόμοια τυχοδιωκτικά εγχειρήματα, τα οποία, πέρα από το τεράστιο κοινωνικό και εθνικό κόστος, μπορεί να λειτουργήσουν, στο πολιτικό επίπεδο, εντελώς αντίθετα από ό,τι θα ήθελαν οι εμπνευστές τους. Σε κάθε περίπτωση, η Αριστερά οφείλει να προετοιμαστεί και για το χειρότερο, καθιστώντας από τώρα υπεύθυνους (και αύριο υπόδικους) όσους θα επιδοθούν σε υπόγειο οικονομικό σαμποτάζ, ισοδύναμο της αντιδημοκρατικής εκτροπής και της εθνικής προδοσίας.
