Α. Για την παγκόσμια και ευρωπαϊκή κρίση
1.
Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, της
μεγαλύτερης από τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και μετά, όχι μόνο δεν
διαφαίνεται η διέξοδος απ’ αυτήν, αλλά αντίθετα την βλέπουμε να βαθαίνει
με την τεράστια διόγκωση του κρατικού χρέους και την κρίση της
Ευρωζώνης. Οι θριαμβολογίες για το «τέλος της ιστορίας» μετά την
κατάρρευση των εκφυλισμένων καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού», για
την οριστική επικράτηση του καπιταλισμού και για μια νέα εποχή διαρκούς
ανάπτυξης και ευημερίας έχουν αντικατασταθεί από την εντεινόμενη
αμφισβήτηση του καπιταλιστικού συστήματος σε όλο τον πλανήτη, από την
όλο και πιο βαθιά αμφισβήτηση και αναξιοπιστία των πολιτικών του
εκφραστών και από την αδυναμία τους να ελέγξουν τις εντεινόμενες
κρισιακές εκδηλώσεις. Η ασθενής ανάκαμψη των ΗΠΑ, οι εκρηκτικές
διαστάσεις του μεγαλύτερου στον κόσμο κρατικού χρέους της Ιαπωνίας,
κάνουν ιδιαίτερα εύθραυστες τις οικονομίες τους, κάτω απ’ την επιρροή
της ΕΕ που επιστρέφει στην ύφεση, σε μια περίοδο όπου και η Κίνα
αντιμετωπίζει καθίζηση των ρυθμών ανάπτυξης. Μετά την κατάρρευση του
παγκόσμιου ΑΕΠ το 2009 μια νέα βουτιά στην ύφεση εμφανίζεται και πάλι
απειλητική για το 2012.